“เอาพริกน้ำปลาไหม” คนถูกถามพยักหน้า พิมพ์บงกชยิ้มให้ก่อนจะเดินไปหั่นพริกและกระเทียมใส่ลงในน้ำปลา นำถ้วยเล็กๆ มาวางลงตรงหน้าคนที่นั่งรออยู่ที่โต๊ะกินข้าว
โต๊ะรับประทานอาหารของที่นี่จะอยู่ในห้องครัว เพราะเป็นบ้านหลังเล็กๆ ส่วนใหญ่ทั้งสามจะออกไปนั่งทานอาหารที่สวนหลังบ้านหรือไม่ก็หน้าบ้าน ซึ่งจัดเอาไว้สำหรับจิบชาหรือกาแฟ แต่จุลภพไม่เคยบ่นถึงความไม่สะดวกสบายนี้เลยสักครั้ง ขอแค่ให้อยู่ใกล้ๆ เธอ เขากินง่ายอยู่ง่าย ที่ไหนเขาก็อยู่ได้ คิดเอาไว้ว่าหลังจากแต่งงาน เขาจะพาเธอกลับไปอยู่คฤหาสน์ที่ทิ้งเอาไว้ให้คนอื่นดูแล เพราะหลังจากนี้เขาจะให้เธอลาออกจากงานที่บริษัทมาอยู่บ้าน คอยผลิตทายาทให้เขา คฤหาสน์หลังใหญ่โตที่เงียบเหงาจะได้มีเสียงหัวเราะของเด็ก คลายความเหงาลงเสียที
จุลภพค่อยๆ เคี้ยวข้าวจนละเอียด เขาจะรับประทานอาหารอย่างเรียบร้อย พิมพ์บงกชเห็นภาพนี้จนติดตา ชายหนุ่มเป็นผู้ดีทุกกระเบียดนิ้ว และน้อยมา
