ทาสสวาทเงาหัวใจ

เมยาวี หญิงสาวร่างบอบบาง เครื่องหน้าของเธอชัดเจนตามแบบฉบับหญิงไทย ใบหน้าของหญิงสาวออกไปทางสวนหวาน ทุกอย่างที่รวมเป็นเธอมันดูสมบูรณ์แบบจนหลายคนที่มองเห็นต่างรู้สึกอิจฉาในตัวเธอ แต่เมยาวีเป็นคนที่ไม่ถือตัว เธออ่อนโยนต่อทุกคนที่ได้พบเจอ ดังนั้นไม่ว่าใครก็ตามที่ได้เจอหญิงสาว ก็ต้องรู้สึกเอ็นดูและชอบพอในตัวเธอ ด้วยความที่เธอเป็นเด็กนักศึกษาที่เพิ่งสำเร็จการศึกษา ทำให้หญิงสาวต้องร่อนใบสมัครงานมากกว่ายี่สิบที่ กว่าที่เธอจะได้งานที่ต้องการตัวเธอ เพราะฉะนั้นเธอจึงทำงานที่วิวัฒน์เกรียงไกร คอนสตรัคชั่น ด้วยความมุ่งมั่น เธอหวังเป็นอย่างยิ่งว่าจะได้ประสบการณ์จากที่นี่ เพราะที่นี่ก็เป็นบริษัทรับเหมาก่อสร้างอันดับต้นๆ ของเมืองไทย เธอจึงต้องทุกอย่างด้วยความตั้งใจ “เป็นไงจ๊ะเม เริ่มชินหรือยัง” พริ้มเพราหัวหน้างานโดยตรงกล่าวกับเมยาวีขณะที่เธอกำลังง่วนอยู่กับการถ่ายเอกสารอยู่ “ก็เริ่มชินแล้วค่ะ ขอบคุณพี่พิมมากนะคะที่คอยแนะนำทุกอย่างให้เม” เมยาวีกล่าวกับหัวหน้างานด้วยความรู้สึกขอบคุณจริงๆ “ไม่ต้องขอบคุณพี่หรอก มันเป็นหน้าที่ แล้วที่สำคัญเมก็ตั้งใจทำงาน พี่ไม่อยากเสียเด็กดีๆ แบบนี้ไป เพราะฉะนั้นพี่ก็ต้องปั้นอย่างสุดฝีมือเลยล่ะ” พริ้มเพรากล่าวด้วยรอยยิ้ม ซึ่งสิ่งที่เธอเอ่ยออกไปมันมาจากความรู้สึกของเธอจริงๆ “เมจะลอยแล้วค่ะ พี่พิมก็ชมเมเกินไป” เมยาวีหน้าแดงด้วยความเขิน ไม่บ่อยครั้งที่จะมีใครมาชมเธอโต้งๆ แบบนี้ “ไม่ล่ะ อะไรที่ว่าดีพี่ก็ว่าดี แต่วันนี้หลังจากชมแล้ว พี่มีบางอย่างต้องบอกเม” พริ้มเพรายิ้มน้อยๆ เมื่อมองสีหน้ารุ่นน้องที่เต็มไปด้วยความประหลาดใจในคำพูดกำกวมของเธอ “อะไรเหรอคะ เมทำอะไรผิดหรือเปล่าคะ” เมยาวีหน้าเสีย เธอไม่รู้ว่าหัวหน้างานของเธอหมายความว่าอย่างไร “เมไม่ได้ทำอะไรผิดหรอก แต่วันนี้เมต้องเข้าประชุมกับพี่แทนจ๊อบ” พริ้มเพรารีบต้องรุ่นน้องที่เธอเอ็นดูทันที “แล้วพี่จ๊อบล่ะคะ” เมยาวีเอ่ยถามทันที “จ๊อบท้องเสีย พี่ก็เลยต้องพาเมเข้าไปจดบันทึกการประชุมแทน” พริ้มเพราอธิบายออกมาอย่างใจเย็น แม้ว่าเธอจะค่อนข้างกังวล แต่อย่างน้อยเมยาวีก็เป็นคนที่ตั้งใจ เธอน่าจะพอทำได้บ้างแหล่ะ