“นี่มันคือประเพณีของที่นี่ค่ะ ตั้งแต่เล็กจนโต ฉันก็เห็นเขาเป็นแบบนี้มาตลอด คุณเปลี่ยนอะไรไม่ได้หรอกค่ะ นอกจากทำตามเท่านั้น” เมยาวีเอ่ยออกมาตามจริง นี่ยังไม่นับรวมขนบธรรมประเพณีที่เกี่ยวกับการต้องอยู่ที่บ้านของเจ้าสาวให้ครบสามวันก่อน ถึงสามารถย้ายไปที่อยู่ที่อื่น หรือว่าทำงานที่อื่นได้
“รีบตกเถอะพระอาทิตย์ ผมจะได้ในสิ่งที่ผมต้องการซะที” คนที่แทบจะรอไม่ไหวเอ่ยออกมา เล่นเอาผู้เป็นภรรยาหัวเราะกับท่าทางของเขา
“เอาน่า อีกไม่นานก็ค่ำแล้ว ไปส่งคุณน้าพอเจตน์ก่อนเถอะค่ะ เดี๋ยวคุณน้าตกเครื่องไม่รู้ด้วยนะคะ” เมยาวีเอ่ยออกมาด้วยรอยยิ้ม นั่นทำให้ผู้เป็นสามีต้องยอมตัดใจไปส่งน้าชายก่อน ด้วยกลัวว่าน้าชายของเขาจะตกเครื่องจริงๆ ส่วนคนตัวเล็กท้องป่องๆ เนี่ย เดี๋ยวเขาค่อยมาจัดการทีหลังแล้วกัน
“ฝากไว้ก่อนนะ เดี๋ยวคืนนี้เราเจอกันตัวต่อตัว” ธิมเอ่ยก่อนที่เขาจะจุ๊บที่แก้มของภรรยาเขาแล้วเดินออกไปด้วยความเสียดาย
