“เกิดอะไรขึ้นครับเนี่ย ทำไมถึงดึงดราม่าแบบนี้ ผมโตแล้วนะ ผมไม่อยากร้องไห้ให้น้าเห็นแล้ว” ธิมเอ่ยออกมาด้วยรอยยิ้ม ที่เข้าต้องแกล้งเอ่ยออกไปอย่างนั้น เพราะเขาไม่อยากจะน้ำตาไหล คนเดียวที่อยู่ข้างเขามาตลอด ก็คือน้าชายของเขาเอง แล้วน้าชายคนนี้ก็คอยดูแลเขามาเป็นอย่างดี ไม่ต่างจากพ่อแม่เขาสักนิด อยู่ดีๆ ก็มาพูดถึงพ่อแม่เขา ใครล่ะจะไม่ซึ้งใจ
“น้าแค่ดีใจ ที่ไอ้เสือของน้าจะเป็นฝั่งเป็นฝาแล้ว น้ามีความสุขมากจริงๆ อวยพรวันนี้เลยได้มั้ย ไม่อยากอวยพรพรุ่งนี้ เดี๋ยวจะร้องไห้อายคนเปล่าๆ” ผู้เป็นน้าชายเอ่ยออกมาด้วยรอยยิ้ม ในความมืดนั้นมันมีน้ำตาที่เอ่อคลอในดวงตาของชายวัยกลางคนที่ค่อนไปทางเกษียณอย่างคุณพอเจตน์อยู่
“ตลกแล้วน้า เดี๋ยวผมก็ไปจัดงานแต่งที่กรุงเทพอีก ซ้อมอวยพรที่นี่ไว้ก่อน จะได้ไม่ตื่นเต้น” ธิมเอ่ยออกมาเพื่อเรียกรอยยิ้มของน้าชาย เขาไม่อยากจะปล่อยอารมณ์ไปตามน้าชายของเขา เพราะเขาอาจจะร้องไห้เหมือ
