พลับพลึงคิดว่าจะหลบแต่ก็ต้องเงยหน้าขึ้นประจันหน้ากับคนทั้งสองแบบหลีกเลี่ยงไม่ได้
“ค่ะ” พลับพลึงตอบรับเสียงเบา มือจิกกับผ้าถุงเก่าๆ ของตัวเองแน่น
“มาช่วยงานเหรอจ๊ะ”
“ค่ะ” เธอตอบรับเสียงเบาเช่นเดิม เพราะปกติเป็นคนพูดน้อยอยู่แล้ว จึงไม่รู้จะพูดอะไรดี
“แหม... พูดน้อยจังเลย ไม่อวยพรฉันกับพี่เหมหน่อยเหรอจ๊ะ เธอเคยสนิทกับพี่เหมไม่ใช่เหรอ” พลับพลึงเงยหน้ามองเจ้าบ่าว สีหน้าของเขาเฉยเมย ทำเหมือนไม่เคยรู้จักกันมาก่อน เธอรู้สึกขมขื่นจนขมคอไปหมด ก่อนจะเอ่ยปากออกไปเสียงแผ่วเบา
“ขอให้มีความสุขมากๆ นะคะ”
“จ้ะ ฉันกับพี่เหมต้องมีความสุขอยู่แล้ว แต่งงานแล้วเราจะไปฮันนีมูนกันที่เมืองนอกน่ะ” พลับพลึงฟังแล้วเจ็บปวด แต่เธอไม่มีสิทธิ์ในตัวเหมราช ไม่เคยมีสิทธิ์ในตัวเขาไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน สิ่งเดียวที่ทำได้คือเอาตัวเองให้รอดในแต่ละวัน รวมถึงลูกน้อยในครรภ์ที่กำลังจะลืมตาดูโลก เธอจะดูแลเด็กน้อยอย่างไ
