ก่อนที่จะสะดุ้งเมื่อมือหนาของยศมาวางที่ไหล่เล็กๆ ของเธอ พอเธอเงยหน้าขึ้นมองก็เห็นสายตาที่ไม่น่าไว้วางใจ จึงรีบสะบัดมือนั้นทิ้งและวิ่งหนีขึ้นบ้านทันที
ยศมองตามขึ้นไปด้วยสายตาหื่นกระหาย ก่อนจะหันไปมองหน้าเจ้าของบ้านที่กำลังเมาได้ที่ พอพันทิ้งตัวลงนอนบนแคร่ปลุกเท่าไหร่ก็ไม่ตื่นเพราะเมาหนัก ยศก็หันไปพยักหน้าให้วัฒน์กับนพ ก่อนจะย่องขึ้นบ้านไปด้วยฝีเท้าเงียบกริบ
พลับพลึงสะดุ้งสุดตัวเมื่อข้อเท้าของเธอถูกลูบไล้จากมือมากกว่าหนึ่งมือ พอเธอลุกขึ้นหันขวับไปมองก็เห็นสีหน้าหื่นกระหายของคนทั้งสาม
“ทำอะไรน่ะ ออกไปนะ” เธอสะดุ้งถอยหนีแต่โดนห้อมล้อมเอาไว้ ร่างเล็กสั่นเทาพยายามหาทางหนีเอาตัวรอดอย่างหวาดกลัว
“พ่อของพลับพลึงขายพลับพลึงให้พวกพี่แล้ว มาหาความสุขกันเถอะ” น้ำตาตกในเมื่อได้ยินยศพูดแบบนั้น บิดาเคยรักเธอบ้างไหม นั่นเป็นคำถามที่พลับพลึงถามตัวเองมาตั้งแต่เล็กจนโต เธอเม้มปากก่อนจะกรีดร้องเมื่อยศโถมกา
