ร่างน้อยเซ ร้องด้วยความเจ็บ นิ่วหน้าทำท่าจะล้ม
“ขอพลับพลึงกลับบ้านได้ไหมคะ พลับพลึงจะกลับไปดูเจ้าดำกับเจ้าแดง” เธอขอร้องเขาเสียงสั่นระริก น้ำตาปริ่มไหล
“เจ้าดำกับเจ้าแดงอะไร”
“ไก่ของพลับพลึงน่ะค่ะ”
“ไปดูมันทำไม”
“ขอร้องล่ะค่ะ” เธอไม่ตอบแต่ขอร้องเขาแทน น้ำตาของเธอเอ่อ เหมราชไม่อยากเซ้าซี้เขาก็พาเธอกลับบ้าน
เขาอุ้มเธอขึ้น เธอร้องเสียงหลงไม่คิดว่าเขาจะอุ้ม พอถึงบ้าน ที่บ้านก็เงียบกริบ เธอเดินสำรวจไปรอบบ้านก่อนจะเห็นซากของเจ้าไก่สองตัว เป็นขนที่โดนถอนออกจากตัวหลังจากโดนลวกด้วยน้ำร้อน เธอปล่อยโฮออกมาเดินไปทรุดนั่งอย่างหมดเรี่ยวหมดแรง นำขนไก่พวกนั้นมากอดแนบอก สะอึกสะอื้นอยู่พักใหญ่ เหมราชไม่ได้พูดอะไร เขามองอย่างสงสัย
ร่างเล็กบอบบางเดินไปหยิบจอบเก่าๆ มาขุดหลุม เธอหยิบขนไก่ใส่ลงในหลุมแล้วร้องไห้
“ขอให้ไปสู่ในภพภูมิที่ดีนะ เจ้าดำ เจ้าแดง ฉันรักพวกแกมากนะเพื่อนยาก” เธอฝังกลบซากของพวกมันที่ย
