พลับพลึงรู้สึกตื้อไปหมด ก้อนอะไรบางอย่างแล่นขึ้นมาจุกอยู่ที่คอหอย เธอยังทำใจไม่ดี ไม่ได้โวยวายร้องไห้ฟูมฟายทั้งที่อยากทำใจแทบขาด
เหมราชไม่พูดไม่ปลอบโยนอะไรมากไปกว่านี้ เขาแค่ยื่นมือมาเช็ดน้ำตาให้เธอเบาๆ พลับพลึงรู้สึกว่ามันเหมือนฝัน เหมือนฝันจริงๆ ที่เธอได้รับความอ่อนโยนจากเขาอีกครั้ง เธอนอนร้องไห้จนหลับไปและตื่นขึ้นมาอีกครั้งก็พบแต่ความว่างเปล่า เขาจากไปแล้วโดยไร้คำกล่าวลาเช่นเดิม ร่องรอยไออุ่นของ เหมราชและกลิ่นกายของเขายังติดตรึง อ้อมกอดที่เธอไม่เคยคิดว่าจะได้รับมันอีก ทำให้ความรู้สึกบางอย่างเกิดขึ้นในหัวใจอีกครั้ง ไม่อยากคิดเข้าข้างตัวเองว่าเขายังรักยังแคร์เพราะกลัวความเจ็บปวด เธอเคยทำให้เขาเสียใจ เขาคงแค่สงสารเธอเพียงวูบหนึ่งเพราะเจ้าตาลตายเท่านั้นเอง แต่แค่นั้นมันก็ดีที่สุดแล้วสำหรับผู้หญิงที่เป็นแค่เพียงเศษธุลีดินในสายตาของใครๆ เช่นเธอ
ชีวิตเงียบเหงาที่ไม่มีเจ้าตาลอีกแล้วทำให้
