“ปภาเราไม่มีเงินหรอกนะ”
“เราจ่ายให้เอง”
“แต่เราเกรงใจ”
“เกรงใจก็ค่อยทำงานชดใช้ แต่จะให้พลับพลึงอยู่ในสภาพแบบนี้แล้วไปทำงานไม่ได้หรอกนะ” ปภาบอกเพื่อนแล้วยิ้ม พลับพลึงก็เลยจำต้องทำตามที่เพื่อนบอกทุกอย่าง นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตที่พลับพลึงมีโอกาสได้เข้าร้านเสริมสวย
“เปลี่ยนผมทรงใหม่นะพลับพลึง เธอหน้าหวานตัดทรงไหนก็สวย แต่ทรงนี้ไม่ไหว” ปภาเดินมาบีบไหล่เบาๆ ก่อนจะยิ้มกว้าง
“แล้วแต่ปภาเลย สำหรับเราอะไรก็ได้”
“ดีมากเลยจ้ะ” ปภาพยักหน้าให้เจ้าของร้านด้วยรอยยิ้ม เจ้าของร้านตัดแต่งผมของพลับพลึงให้เข้าทรงและทันสมัยมากยิ่งขึ้น
“ผมเธอสวยนะ ตัดออกไม่ต้องเยอะ” ผมดำขลับของพลับพลึงทำให้ ปภาเอ่ยชม
“ผิวก็สวยพอขัดสีฉวีวรรณยิ่งดูสวยเข้าไปอีก แต่งตัวเสียใหม่แบบนี้พลับพลึงดูดีเป็นคนละคนเลยนะ” เล็บมือเล็บเท้าของพลับพลึงถูกตกแต่งให้ดูดีสวยงาม ช่างที่นี่คล่องแคล่ว ทำงานละเอียดและนุ่มนวล แถมยังพูดจาไพเราะ
