“รสชาติดีกว่ากะหรี่ในซ่อง แต่เอากันมานานไม่รู้จักพัฒนาตัวเองบ้างเลยเหรอ ปรนนิบัติฉันน่ะทำเป็นไหม แต่หน้าโง่แบบเธอคงทำไม่เป็นหรอก ร่านไปเอากับคนอื่นก็คงไปแบให้เฉยๆ นอนเหมือนท่อนไม้” เขาพูดว่าเธออย่างเจ็บแสบ พลับพลึงรีบดึงกางเกงในเก่าๆ มาสวมใส่ แล้วดึงผ้าถุงมาปิดก้น ถอยหนีไปหลายก้าว
“แต่ก็ขอบใจนะที่ทำให้หายอยากไปได้บ้าง คืนนี้ฉันจะไปหานะ อย่า ล็อกประตูบ้านล่ะ ไม่งั้นฉันพังบ้านเธอแน่” คนพูดเดินจากไปพร้อมลูกน้อง พลับพลึงเดินไปดูขนมไส้ใส่ที่โดยเหยียบจมดิน เธอหยิบขึ้นมาปัดๆ น้ำตาไหลเสียดายขนมสามห่อนั้นจับใจ อยากเถียงเขาว่าถึงเธอจะล็อกประตูแน่นหนาแค่ไหน คนอย่างเขาก็เข้ามาในบ้านของเธอได้
หญิงสาวปาดน้ำตาทิ้งเดินกระปลกกระเปลี้ยกลับบ้านอย่างหงอยๆ พอไปถึงบ้าน เธอก็รีบเข้าไปในคอกไก่ รูปถ่ายของมารดาอาจจะต้องเก็บเอาไว้ที่นี่
ซ่อนเอาไว้ที่นี่บิดาคงไม่เห็น ถ้าซ่อนเอาไว้บนบ้านเวลาบิดาหาเงินไปก
