“สักวันหนูอาจจะได้เจอแม่ก็ได้นะจ๊ะป้า” คนพูดรู้สึกมีความหวังขึ้นมา รีบเก็บภาพของมารดาเอาไว้ในกระเป๋าใบเล็กๆ เก่าๆ ของตัวเองที่สำหรับเอาไว้เก็บเศษเหรียญจากการทำงาน กลับไปต้องเอาไปซ่อนเพราะกลัวบิดาเห็น แค่พูดถึงมารดาท่านก็โมโห ยิ่งถ้าให้เห็นรูปอย่างที่ป้าลำไยบอก บิดาคงอาละวาดบ้านแตก
“เอ็งกินข้าวอิ่มไหมล่ะ เอานี่ไปกินนะวันนี้” ป้าลำไยนำขนมใส่ไส้ที่เหลือจากการขายสามห่อมายัดใส่มือเด็กสาว
“ขอบคุณป้ามากๆ นะจ๊ะ ฉันจะไม่ลืมบุญคุณของป้าเลย” คนรับขนมไปยกมือไหว้แล้วน้ำตาซึม
“เอ็งก็เหมือนลูกหลาน ตอนแม่เอ็งจากไปน่ะเขาก็ฝากฝังป้าเอาไว้ บอกว่าจะมารับเอ็งไปอยู่ด้วยแน่ๆ” ถ้าไม่มีคนอื่นอยู่ด้วย ไม่ว่าจะเหมราชหรือพ่อของพลับพลึง นางก็ช่วยเด็กสาวเต็มที่ นางแก่แล้วไม่กล้าสู้รบตบมือกับใครเรี่ยวแรงก็ไม่ค่อยมี ดังนั้นก็แอบช่วยอยู่ห่างๆ เท่านั้น แต่ลำไยไม่คิดว่าจินดาจะทิ้งลูกไปได้นานขนาดนี้ จินดารักลูกมาก
