“จริงๆ ตอนนั้นแม่เอ็งน่ะไม่ได้ตั้งใจจะทิ้งเอ็งไปหรอกนะ แต่พ่อเอ็งไม่ยอมให้พาเอ็งไปด้วย พ่อเอ็งขี้หึงพอคลอดเอ็งก็ยังมีผู้ชายมาชอบพอมาติดพัน เดินไปทางไหนก็มีแต่ผู้ชายมอง พ่อเอ็งคงระแวงทำให้ทะเลาะกันทุกวัน” ป้าลำไยเปิดปากเล่าเมื่อไม่มีใครอยู่ในตลาดแล้ว ตอนนี้ตลาดวายพ่อค้าแม่ค้าก็แยกย้ายกันกลับบ้านช่องของตัวเอง
“หนูไม่รู้เรื่องอะไรเกี่ยวกับแม่เลยจ้ะ จำหน้าแม่ไม่ได้ด้วยซ้ำ” คนอยากเจอหน้าแม่พูดเสียงเศร้า ข้าวของในบ้านของแม่ไม่มีเหลือเลยสักชิ้นแม้แต่รูปถ่าย ความทรงจำเกี่ยวกับแม่ไม่มีเลยแม้แต่น้อย บิดาเคยพูดว่ามารดาใจดำทิ้งเธอไปตั้งแต่แบเบาะ
“รูปถ่ายอะไรของแม่เอ็งก็ไม่เคยเห็นเลยรึ” ลำไยเอ่ยถาม นึกสงสารเด็กสาวจับใจ นางเองก็เป็นเพื่อนกับจินดาซึ่งเป็นมารดาของพลับพลึง
“ไม่มีอะไรของแม่เลยจ้ะ หนูไม่รู้ด้วยซ้ำว่าแม่ของหนูหน้าตาเป็นยังไง”
“แม่เอ็งน่ะเป็นคนสวย สมัยก่อนผู้ชายรุมจีบกันใหญ่ เสีย
