“ฉันจะทำให้เธออาย ท้องไม่มีพ่อ เธอจะทำไม วันหลังก็อย่ากล้าดีมาปฏิเสธคนอย่างฉันอีก” เขายิ่งกระแทกก่อนจะปล่อยในกายของเธอจนหมดสิ้น พลับพลึงสะอื้นตัวโยนเมื่อเขาผละห่างและผลักไสเหมือนเธอเป็นสิ่งของไร้ค่า
“ขอบใจนะ ก็ดีกว่าเอากะหรี่ แต่เธอตัวผอมไปหน่อย หัดกินให้มันเยอะๆ หน่อย กระแทกทีเจอแต่กระดูก” เขาว่าก่อนจะเดินลงไปจากบ้านหลังเก่าๆ ของเธอ พลับพลึงรีบดึงเสื้อผ้ามากอด ร้องไห้เบาๆ นั่งสะอื้นกอดเข่าอยู่ในความมืดมิด เสียงบิดาละเมออยู่อีกด้าน พลับพลึงรีบสวมใส่เสื้อผ้าเดินไปดู เห็นว่าท่านกำลังโดนยุงกัด นอนดิ้นออกมานอกมุ้งก็รีบจัดการดันตัวท่านเข้าไปในมุ้ง ไปหายางเส้นมามัดมุ้งที่มีรอยขาด เธอนอนไม่หลับแต่ก็ต้องนอนเอาแรง เพราะพรุ่งนี้มีเรื่องต้องให้ทำอีกมาก พลิกไปพลิกมาอยู่ครู่ใหญ่ แอบร้องไห้เบาๆ อย่างเปลี่ยวเหงา จนในที่สุดเธอก็หลับไปพร้อมด้วยคราบน้ำตา
พลับพลึงสะดุ้งตื่นอีกครั้งเมื่อเสียงไก่ที่เลี้ยงอยู
