พลับพลึงสะอึกสะอื้น แต่เขาหาได้สนใจไม่ คนเอาแต่ใจที่อยากได้อะไรต้องได้ทำทุกอย่างที่ตัวเองต้องการเพื่อให้พึงพอใจมากที่สุด คนอื่นจะเป็นเช่นไรเขาไม่เคยสน จังหวะรักกระแทกกระทั้นพร้อมด้วยมือหนาที่เคล้นคลึงทรวงอกอวบอิ่มทำให้พลับพลึงร้องครางไม่เป็นภาษา เธอชอกช้ำทั้งกายใจ ยามเขาเสร็จสมก็เดินหนีอย่างไร้เยื่อใย ไม่เคยเหลียวแลเหมือนเธอคือเศษธุลีดินที่ไร้ค่า เขาแต่งตัวเงียบๆ ในขณะที่เธอนอนร้องไห้เบาๆ ค่อยๆ เอื้อมมือไปหยิบเสื้อผ้าบนพื้นมาสวมใส่ รู้สึกเจ็บร้าวไปหมดทั้งร่างเพราะเขาทำรุนแรงอย่างไม่ปรานี
“ร้องไห้จะเป็นจะตาย ต่อไปเวลาฉันอยากก็มารอให้ฉันเอาที่นี่นะ ฉันขี้เกียจไปดักรอที่บ้าน เธอต้องมาให้ฉันเอาทุกวันเข้าใจไหม” คนใจร้ายใจดำยิ่งกว่าอะไรบอกเธออย่างเลือดเย็น
“เข้าใจไหม!” เขาถามซ้ำไม่ชอบให้ใครขัดใจ บีบปลายคางสวยของเธอแน่น พลับพลึงรีบพยักหน้า กลัวเขาโกรธมากไปกว่านี้ เธอไม่กล้าขัดใจเขา
