“เป็นอะไรพลับพลึง นั่งร้องไห้อยู่คนเดียว”
“ข้าวต้มหมูของพลับพลึงขายหมดเกลี้ยงเลยจ้ะ ได้กำไรเกือบสามร้อยแน่ะ” เธอบอกป้าลำไยด้วยรอยยิ้ม
“บ้านช่องแข็งแรงแบบนี้เก็บเงินไว้ไม่ต้องกลัวหาย” ป้าลำไยลูบศีรษะเด็กสาวไปมา เห็นกันมาแต่เล็กแต่น้อยก็อดดีใจด้วยไม่ได้ที่อีกฝ่ายมีกิจการเล็กๆ ของตัวเอง
“ตอนเย็นพลับพลึงจะทำขนมขายด้วยจ้ะป้า”
“เอ็งไหวเหรอ ตื่นตั้งแต่หัวรุ่งมาทำข้าวต้มขายแล้วตอนเย็นยังจะทำขนมขายอีก”
“ไหวจ้ะ วันนี้ดอกอัญชัญออกดอกเยอะเลย พลับพลึงจะทำขนมโคขายจ้ะ เมื่อก่อนลำบากกว่านี้พลับพลึงก็ยังทำได้เลย นี่ทำงานอยู่ที่บ้านแล้วได้เงิน พลับพลึงไม่งอมืองอเท้าแน่นอนจ้ะ พลับพลึงไม่ได้เรียนหนังสือ ก็อยากส่งลูกให้เรียนหนังสือสูงๆ บ้าง เลยต้องทำงานเก็บเงินเอาไว้ให้ลูก” คนพูดลูบท้องไปมาสีหน้ามีความหวัง
“ป้ารู้ว่าเอ็งใจสู้ ถ้าเอ็งคลอดป้าจะช่วยเลี้ยงเอง”
“ขอบคุณป้ามากนะจ๊ะ ป้าคอยช่วยเหลือหนูมาตลอดเลย”
