เหมราชทำท่าจะพูดอะไรอีก แต่คุณนายจำปารั้งแขนบุตรชายเอาไว้
“ได้ ฉันให้สัญญาว่าจะไม่มายุ่งวุ่นวายให้เธอต้องเดือดเนื้อร้อนใจอีก”
“แต่คุณแม่ครับ” เหมราชตกใจที่มารดารับปากไปเช่นนั้น
“ไปเถอะเหม เชื่อแม่สิ” คุณนายจำปาเอ่ยขอร้องลูกชาย เหมราชจึงยอมล่าถอยตามมารดากลับไป พลับพลึงมองคนทั้งสองเดินจากไปเงียบๆ เธอไม่อยากเจ็บอีกแล้ว อยากอยู่เงียบๆ คนเดียว อยากดูแลลูกให้ดีที่สุดเท่าที่แม่คนหนึ่งจะทำได้
“ทำไมคุณแม่ต้องรับปากพลับพลึงไปแบบนั้นด้วยครับ” เหมราชเอ่ยถามมารดา เขายังเคืองท่านอยู่มากที่ท่านทำเรื่องเลวร้ายแบบนั้นกับผู้หญิงที่เขารัก และทำให้เข้าใจผิดต่อกัน จนเขาต้องทำร้ายเธอให้เจ็บช้ำน้ำใจมานานหลายปี
“พลับพลึงน่ะเขาเป็นคนดี แม่ผิดเองที่ทำผิดต่อเขา เขาไม่ใช่คนก้าวร้าวโกรธใครไม่เป็นเสียด้วยซ้ำ ดูอย่างเราสองคนสิทำกับเขาเอาไว้ขนาดนั้นยังไม่ด่าว่าสักคำ ถึงจะไม่ชอบขัดใจใครแต่พลับพลึงก็เป็นคนตัดสินใจเด
