“คุณเหมพอแล้วค่ะ พลับพลึงเหนื่อย” แม้ไม่ได้รุนแรงเหมือนสมัยก่อนแต่เขาก็มีความต้องการมากล้นจนเธอต้องร้องประท้วง ร่างเปลือยเปล่าถูกเขากกกอดบดจูบไปทั่วไม่เว้นแม้แต่ตารางนิ้วเดียว
“เหนื่อยก็นอนนิ่งๆ สิ” เขาโอบกอดจากทางด้านหลัง มือหนาวางแหมะอยู่ที่หน้าท้องของเธอ พลับพลึงนอนนิ่งน้ำตาซึม
“ลูกจ๋าพ่อสัมผัสหนูด้วยนะ หนูรู้สึกใช่ไหม”
เหมราชกอดรัดร่างน้อยและหลับลงอย่างง่ายดาย แต่เขาก็ปลุกเธอขึ้นมาอีกครั้งในยามดึก อาการงัวเงียแปรเปลี่ยนเป็นความวาบหวามในทันทีที่ร่างหนาบดเบียดเข้ามาหาเนิ่นนานกว่าเขาจะยอมปล่อยเธอออกจากอ้อมแขน
เป็นความแปลกใจอย่างหนึ่งของพลับพลึงที่เขาไม่สนใจไยดีภรรยาของตัวเอง ไม่เรียกหาให้ขวัญจิรามานอนด้วยกัน แถมยังแยกห้องนอนกันอีก พลับพลึงหนีกลับมาที่ห้องพักของตัวเองอย่างอกสั่นขวัญแขวนกลัวจะมีใครเห็นเข้าแล้วเกิดอันตรายกับตัวเองและลูกในท้อง โดยเฉพาะคุณนายจำปา
โดยมีสายตาสองคู่มองมาอย
