“พี่บรรณจะทำอะไร” เธอตกใจเมื่อเห็นปืนที่อยู่ในมือของเขา
“พี่ขอโทษนะพลับพลึงแต่พี่กำลังเดือดร้อน พี่จำเป็นต้องทำ”
“ใครสั่งให้พี่ทำแบบนี้” เธอกลืนน้ำลายเหนียวหนืดลงคอ ยอมรับว่ากลัวเพราะไม่คิดว่าบรรณจะคิดฆ่าเธอ
“เอ็งหนีไปให้ไกลๆ อย่าไปอยู่ที่นั่นเลย ไม่งั้นมันเอาเอ็งตายแน่” เอาเข้าจริงๆ บรรณก็ไม่กล้าทำอะไรพลับพลึงอยู่ดี หลังจากที่คุณนายใช้ให้เขามาดักทำร้ายพลับพลึงเพื่อไม่ให้อีกฝ่ายกลับไปที่บ้านหลังนั้นอีก แต่เผอิญเขาแอบได้ยินขวัญจิราใช้ให้นายเข้มสะกดรอยตามมาด้วย เพื่อฆ่าพลับพลึงและฆ่าเขาเพื่อปิดปาก บรรณไม่แน่ใจว่าคุณนายจำปารู้เรื่องนี้ไหม แต่เขาจะไม่ยอมตายเด็ดขาด
“คุณนายเหรอจ๊ะพี่” พลับพลึงทิ้งตัวนั่งลงอย่างอ่อนแรงเมื่อเอ่ยถามออกไป แม้บรรณจะไม่ตอบแต่คนที่จะทำร้ายเธอได้คงไม่มีใครอีกแล้วนอกจากคนที่เกลียดเธอสุดใจ เธอสะอื้นเบาๆ ก้อนความขมขื่นแล่นขึ้นมาจุกอยู่ที่คอหอย ความขมปร่าแผ่ซ่านไปทั่วลำ
