พัณณิตาถอนหายใจซ้ำๆ เพราะความร่านและการไม่รู้จักยับยั้งชั่งใจของตัวเองแท้ๆ เธอจึงต้องตกอยู่ในสภาพนี้
เธอเดินออกจากอาคารคอนโดมิเนียมริมทะเลสุดหรู ตั้งใจจะหาโรงแรมเล็กๆไม่ไกลจากจุดนี้เพื่อพักผ่อนและตั้งสติสักสองสามวัน แทนที่จะกลับกรุงเทพฯเลยตามที่บอกราเชนทร์ไว้ เธออยากมีเวลาคิดสักพักว่าจะทำอย่างไรกับชีวิตบัดซบๆ
“ค่าห้องเจ็ดร้อยบาทค่ะ” เธอตัดสินใจเข้าพักที่รีสอร์ทเล็กๆแห่งหนึ่ง ซึ่งราคาไม่แพง เพื่อจะได้ประหยัดเงินในกระเป๋า
“อุ๊ย! ตายจริง กระเป๋าตังค์ฉัน” เธอค้นหากระเป๋าสตางค์ที่ใส่ไว้ในกระเป๋าสะพายใบใหญ่แต่ก็ไม่เจอ “หายไปไหนวะ ก็ตอนออกจากคอนโดยังมีอยู่เลย สงสัยจะตกข้างทาง ตอนหยิบโทรศัพท์มาเช็คหาโรงแรมแน่ๆเลย บ้าจริง”
เธอจำใจบอกยกเลิกห้องพักทั้งที่ยังไม่ได้จ่ายเงิน เดินออกจากโรงแรมอย่างเร็ว เพื่อไปหากระเป๋าสตางค์ที่ทำตก แม้เธอจะไม่หวังเลยก็ตาม
“โอ๊ย! ทำไงดีเนี่ย” หญิงสาวตัดสินใจหยิบโทรศ
