ผีสุดหล่อเป็นใครกันนะ
640 คำ
“ใครวะ...ฉันเก็บเอาใครมาฝันวะเนี่ย???”
เธอขยี้หัวตัวเองจนยุ่ง ดีดตัวลงจากเตียงนอน เดินเข้าห้องน้ำอย่างเซ็ง ๆ เธอตั้งใจจะไปล้างหน้าล้างตาให้หูตามันสว่างขึ้น ที่สำคัญทำความสะอาดน้องหนูสักหน่อยก็น่าจะดี ไม่อย่างนั้น คงอับชื้นทั้งคืน
“เฮ้อ...จะใครก็ช่างเหอะ ไม่ท้อง ก็ไม่มีปัญหา” หากแล้วภาพสะท้อนในกระจกก็ทำให้เธอมีปัญหาจนได้ เธอแทบสิ้นสติกับภาพที่ปรากฏตรงหน้า
“ว๊าย!!!!” เธออ้าปากค้าง ตาลุกวาว หันขวับไปมองคนที่ยืนเปลือยกายอยู่ตรงมุมห้อง “แก!...แกเป็นใคร!!!!”
ชายหนุ่มผู้นั้นเพียงแค่ยิ้ม...แต่เป็นยิ้มที่เย็นเยือบ ชวนให้รู้สึกขนลุก
“แก แกเข้ามาในห้องฉันได้ยังไง?????”
เขาไม่ตอบ ทำเพียงแค่หันหลังให้เธอแล้วเดินหายวับเข้าไปในฝาผนังห้องน้ำนั่นล่ะ ราวกับมาบอกเธอว่าเขาไม่ใช่คนจริงๆ
เธอยืนนิ่ง ตะลึงงัน หัวใจแทบจะหยุดเต้นในวินาทีนั้น
“ผะ...ผะ....ผี!”
หญิงสาวทรุดกายลงนั่งกับพื้นห้อง ราวกับคนที่เพิ่งได้รับข่าวร้ายมาหมาดๆ ปากสั่นกึกๆ ขนลุกซู่ไปทั้งตัว
“ฉัน...ฉัน...ฉันตาฝาดไป” เธอพยายามระงับสติที่กระเจิดกระเจิงให้กลับเข้าที่เข้าทาง “ฉันไม่เห็นอะไรทั้งนั้น ฉันฟินจนเผลอจินตนาการอะไรบ้าบอคอแตกไปเอง ฉันคงกินยาจนฟุ้งซ่าน”
ปลอบตัวเองเสร็จ ก็ประคองตัวลุกขึ้นยืนอย่างมั่นใจ แต่กลับก้าวออกจากห้องน้ำด้วยขาสั่น ๆ
“อย่าสั่นสิ...เดี๋ยวตีเลย”
และทันทีที่เธอล่วงพ้นประตูห้องน้ำออกมา เธอชะงักกึก แล้วยืนนิ่งเหมือนเคารพธงชาติอีกครั้ง
“เอ่อ...” เธอขยี้ตาไปหลายครั้งแล้ว แต่ภาพที่หมอนั่นนอนบนเตียงอย่างสบายอารมณ์ก็ไม่ได้หายไป ร่างกายสีเทาซีดของเขาอย่างกับแวมไพส์แน่ะ เขาคงเท่น่าดูถ้าเป็นมนุษย์คนหนึ่ง แต่นี่มันไม่ใช่
“อา...อืมมม...” เขาหายตัวได้ แวบไปโน่นที ไปนี่ที อย่างไม่เกรงใจเจ้าของห้องเลย ซึ่งครั้งนี้ เธอเห็นเขาชัดที่สุด กระพริบตากี่ครั้งก็ยังเห็น เห็น เห็นอยู่นั่น... “ทำไม...ทำไมไม่หายไป...ได้โปรด หายไปเถอะนะ อย่า...อย่าทำแบบนี้เลย...หายไปเถอะ”
เธออยากจะร้องไห้ เขาไม่เชื่อฟังเธอเลย...ทำเหมือนหูหนวก ไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้น ทำเหมือนว่าเขาเป็นมนุษย์คนหนึ่งอย่างนั้นแหละ
“ฉันบอกให้ไปไง ไปซิ!”
เธอโมโหจนลมออกหู ชี้นิ้วไปที่ประตู!!!
“ฉันจะนับหนึ่งถึงสาม ถ้านายยังไม่ยอมไปดีๆ นายเจอดีแน่...หนึ่ง...สอง...จะสามล่ะนะ ไม่ได้ยินรึไง ได้ ฉันจะสวดมนต์ไล่ให้กระเจิงไปเลย เดี๋ยวนะ เห็นฉันสวยๆเปรี้ยวๆอย่างนี้นะโว๊ย ฉันมีพระนะจะบอกให้...”
เหมือนรู้ว่าเธอโกหก เขาไม่กลัว ยังนอนเฉย ไร้อารมณ์ โชว์หนอนยักษ์ไม่เกรงใจสาวโสดใจเปลี่ยวอย่างเธอเลยสักนิด
“นี่....ไอ้ผีไม่มีมารยาท ไอ้ผีหื่นกาม...ตอนเป็นคนคงจะทำตัวทุเรศ กะล่อนน่ารังเกียจ ไม่มีใครเอาสินะ ก็เลยมา...”
ในวินาทีนั้นเอง...เจ้าผีสุดหล่อล่ำก็หายวับไปในพริบตา ทำเอาเธอตกใจไม่น้อยเหมือนกัน
“อ้าว...ไปเฉยเลย...พระไม่กลัว แต่กลัวถูกด่าเนี่ยนะ ฮ่า ๆ ๆ”
มณีรินถอนใจพรึด โล่งใจที่ไล่ผีหื่นออกจากห้องได้...เธอบอกกับตัวเองว่าอย่าไปเล่าเรื่องนี้ให้ใครฟังเด็ดขาด แม้แต่เพื่อนที่สนิทที่สุด เพราะอาจถูกมองว่าบ้าได้!!!
- ผู้เขียน
