คำอุทานเสียงหลงของจิรัชยา ทำให้ฟาริดาต้องเงยหน้าหันไปมองด้านหลังของตัวเอง ก่อนที่เธอจะขมวดคิ้วเล็กน้อยด้วยความแปลกใจ
“ลงมาทำไมคะ” หญิงสาวถามเขาพลางมองร่างสูงที่ขยับเก้าอี้ตัวข้างเธอแล้วนั่งลง
“จะเที่ยงแล้ว ว่าจะชวนไปหาอะไรทาน แต่ไม่เห็นขึ้นไปสักที” เขาพูดราวกับว่าจิรัชยาไม่ได้นั่งอยู่ตรงนั้นด้วย
“กำลังจะขึ้นไปอยู่นี่แหละค่ะ แต่คุณลงมาเสียก่อน” เธอตอบเขาเสียงนุ่มนวล
“อืม ไปเถอะ” กระเป๋าสะพายที่กำลังวางอยู่บนหน้าตักของหญิงสาวถูกมือหนาหยิบเอาไปถือให้ พร้อมกับที่เขาลุกขึ้นยืนเต็มความสูงเพื่อรอเธอ
“ค่ะ ขอตัวนะคะคุณ ฉันไม่มีคำตอบอะไรให้คุณ แต่เอาเป็นว่าคุณคงรับรู้ทุกอย่างที่คุณถามได้ด้วยตัวคุณเอง” หญิงสาวบอกจิรัชยาเสียงเรียบ ก่อนจะหมุนตัวเดินออกไปพร้อมกับเอลเลริค
อีริคที่ยืนรอนิ่งอยู่แบบนั้น รอจนจิรัชยาหายตกใจและเดินออกไปจากห้องอาหารที่รอเปิดบริการของฟาริดาแล้ว เขาก็มองความเรียบร้อย แล้วเด
