น้ำมนต์
“ทำไมยังไม่นอน” เสียงคุณภีมถามเมื่อเดินออกมาจากห้องน้ำ
“น้ำมนต์รอคุณภีมอยู่ค่ะ” ฉันตอบกลับไปด้วยรอยยิ้มบางๆ เพราะอารมณ์ดีมากๆ
“ก็บอกให้นอนก่อนไง จะมารอทำไม” คุณภีมยังคงว่าให้ฉันด้วยน้ำเสียงแข็งๆเหมือนที่เค้าชอบพูด
“น้ำมนต์ก็แค่อยากรอผิดมากหรอคะ” ฉันหุบยิ้มแล้วถามกลับไป ก็แค่อยากรอให้เค้ามานอนพร้อมกันทำไมต้องว่าด้วย
“.....” คุณภีมไม่ตอบแต่ส่ายหัวให้ฉันเหมือนกับเบื่อฉันเต็มทนก่อนจะเดินเอาผ้าไปตาก
“ขอโทษค่ะที่ให้รำคาญ!” ฉันกระแทกเสียงพูดออกไปก่อนจะหันตัวนอนตะแคงข้างทันที พอเห็นแบบนี้แล้วฉันก็น้อยใจเหมือนกัน ทำอะไรผิด ทำอะไรก็ถูกว่าตลอด
ผ่านไปสักพักไฟในห้องก็ดับลงเหลือแค่ไฟหัวเตียงก่อนจะรู้สึกถึงแรงยุบของที่นอนข้างหลัง สวบ
“ปล่อยค่ะ” ฉันบอกคุณภีมพร้อมกับขยับตัวหนี แต่คุณภีมกลับกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นกว่าเดิม
“นอน” คำสั่งสั้นๆ พร้อมเสียงเหมือนมะนาวไม่มีน้ำดังออกมาจนทำให้ฉันต้อ
