“น้ำมนต์” ฉันหันไปตามเสียงที่เรียกฉัน
“พี่อชิ” เป็นพี่อชิที่เรียกฉันเอง ทำไมพี่อชิถึงได้ดูผอมกว่าเดิมนักนะ ดูไม่สดใสเหมือนเมื่อก่อนเลย
“ฉันขอคุยด้วยหน่อยได้ไหม” พี่อชิพูดกับฉันด้วยแววตาเศร้าๆ
“ค่ะ” ฉันตอบกลับไปอย่างไม่ได้คิดอะไร ไม่รู้ว่าเพราะความมึนที่ได้รับ หรือว่าเพราะแววตาของพี่อชิ
พี่อชิจูงมือฉันเดินขึ้นมาทางชั้นสามของผับก่อนจะเข้ามาที่ห้องๆหนึ่ง ซึ่งฉันเห็นว่ามีเตียงนอนและอุปกรณ์อำนวยความสะดวกครบ และฉันก็ได้กลิ่นเหล้าจากตัวพี่อชิหึ่งเลยด้วย แต่ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมพี่อชิต้องล๊อคห้องด้วยนะ
“พี่อชิมีอะ...อ๊ะ”
“ฉันคิดถึงเธอ” ยังไม่ทันที่ฉันจะถามจบ พี่อชิก็พุ่งมากอดฉันแน่นแล้วบอกคิดถึงทันที
“พี่อชิ” ฉันดันพี่อชิออก เพราะไม่อยากให้พี่อชิทำแบบนี้อีก
“ฉันทำไม่ได้ ฉันลืมเธอไม่ได้น้ำมนต์”
“พี่อชิ”
“เริ่มต้นใหม่กับฉันสักครั้งได้ไหม อีกแค่ครั้งเดียวแล้วลืมเรื่องที่ผ่านมาให้หมด”
“พี่อชิ
