ตอนที่ 27
หวั่นไหว
แม้จะเมาจนแทบไม่ได้สติก็จริง แต่ ปลายฝัน ก็รู้สึกตัวอยู่ตลอดว่าเธอโดนมือหนาประคองพามายังแอสตันมาร์ตินคันหรู ที่จอดอยู่หน้าร้าน กลิ่นกายหอมอ่อนๆผสานกับกลิ่นบุหรี่ที่คุ้นชินนั้นทำให้เธอเผลอซุกหน้ากับแผงอกกว้างภายใต้เสื้อไหมสีม่วงเนื้อดีนั้นอย่างลืมตัว ทว่านัยน์ตาสีน้ำตาลคู่สวยก็ช้อนมองเขาอย่างปรือเชื่อม
“บ้านปรายอยู่แค่นี้เอง เดี๋ยวปรายเดินไปก็ได้ค่ะ คุณปุณณ์อย่าลำบากเลย”
แม้จะเมาแค่ไหนเธอก็มั่นใจว่าตัวเองเดินถึงบ้านแหละน่า ปกติก็เดินออกมาหาซื้อของแถวนี้ประจำ
“ไม่ลำบากครับ ผมจะไปส่ง”
ปุณณ์ เอ่ยเสียงเข้มขณะดันคนตัวเล็กให้เข้าไปในรถ และเหลือบมองเห็น เตวิช ที่ยังคงจ้องมาทางเขาอยู่ตลอดเวลา
มุมปากของ ปุณณ์ ยกโค้งขึ้นเล็กน้อย
นี่คงเป็นคนที่แม่เสือสาวแอบปลื้มมาตลอดซินะ! และยังเคยคบหากันอยู่ช่วงหนึ่ง
ไม่รู้ทำไมเขาถึงหงุดหงิดขึ้นมา
“คุณปุณณ์คิดว่าบทความที่ปรายส่งไปยังมีต
