หลังจากที่ฝ่าการจราจรที่ติดหนักพอสมควร มิ่งกมลก็ถึงที่บ้านของเธอจนได้ เธอพยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้ จนเธอสามารถหยุดร้องไห้ได้แล้ว แต่ดวงตาที่แดงกล่ำของเธอ มันบ่งบอกว่าเธอเพิ่งผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก แต่ก็นั่นแหล่ะ มิ่งกมลไม่มีที่ให้ไปอีกแล้ว อะไรจะเกิดก็ต้องปล่อยมันไป
หลังจากที่ตัดสินใจลงจากรถไป มิ่งกมลก็เดินเข้าบ้านไป เพื่อที่จะไปหาบิดาของเธอ ท่านคงจะเหนื่อยมากสินะ ไม่เป็นไร ตอนนี้เธอมาอยู่ข้างๆ ท่านแล้ว และเธอจะไม่มีวันไปไหนอีกแล้ว มิ่งกมลเดินเข้าบ้านด้วยความรู้สึกที่เจ็บปวด และเธอเจ็บปวดยิ่งกว่านั้นก็คือบิดาเดินออกมา แล้วมาเห็นเธอในสภาพที่ตาแดงกล่ำแบบนี้
“มิ่ง หนูมาได้ยังไงลูก” ผู้เป็นบิดาเดินเข้าไปใกล้ๆ บุตรสาว ก่อนที่ท่านจะถามออกมา แต่ทว่าสายตาของท่านไม่ละจากการมองที่ดวงตาอันแดงกล่ำของบุตรสาว แน่นอนว่าท่านมีคำถาม แต่ท่านไม่รู่ว่าจะถามบุตรสาวหรือเปล่าว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ด้วยความเป็นห่วง
