“ไง เด็กๆ”
ภวินทร์เพิ่งกลับมาบ้านหลังจากประชุมผู้ถือหุ้นเสร็จ เขาตรงไปหาชวัลญาแล้วโน้มตัวจุมพิตแก้มของภรรยาก่อนที่จะทักทายทุกคนอย่างเป็นกันเอง
“สวัสดีครับ/ค่ะ” ทั้ง 4 หนุ่มสาวพูดขึ้นมาพร้อมกัน
“เจ้าวินล่ะ”
“บอกว่าจะลงมามืดๆ ค่ะ เห็นว่ารีบทำรายงานอยู่ค่ะ” นารินบอกบิดาเพราะเธอเป็นคนเดียวที่รู้
“อืม ไงเจ้าแฟรงค์ ไม่ได้เจอกันนานเลย”
“สบายดีครับคุณน้า น้าสบายดีไหมครับ”
“สบายดีๆ พอเจ้าคินกลับมาทำงานที่นี่เต็มตัว น้าสบายขึ้นเยอะ”
“โถ่พ่อ ทำอย่างกับเมื่อก่อนผมไม่ช่วยอะ”
“ก็ช่วย แต่ไม่ได้อยู่ไทยไง นี่ก็ยังต้องสลับกันบินไปนู่น เพราะขยายสาขาไปที่นู่นก็ต้องไปคอยดูเหมือนกัน”
“อย่าบ่นน่าพ่อ ให้ผมมีเวลาอยู่กับเมียบ้าง ห่างกันตั้ง 2 ปีแล้ว”
“เดี๋ยวจะส่งไปอยู่สัก 5 ปีเลยดีไหม”
“ไม่ดี เดี๋ยวเมียหนีไปมีผัวใหม่”
ภาคินบอกภวินทร์หน้าตายแล้วยกแก้วเครื่องดื่มขึ้นกระดก ภวินทร์ได้แต่ส่ายหน้ากับความกวนป
