หลายวันต่อมา หลังจากที่นารินตื่นนอนลงมาข้างล่าง ก็เห็นว่าชวัลญากำลังนั่งคุยอยู่กับธีรดาก็แปลกใจ แต่ก็เก็บสีหน้าเอาไว้แทบจะทันทีและเดินเข้ามานั่งกับมารดา
“สวัสดีค่ะน้าดา”
“สวัสดีจ้ะ”
“แม่นิล่ะคะ”
“ออกไปธุระตั้งแต่เช้าแล้วล่ะ ส่วนเจ้าคินกับยัยน้ำก็ยังไม่ลงมา” ชวัลญาบอกบุตรสาวด้วยน้ำเสียงที่เคยชิน
“แหงล่ะค่ะ เมื่อคืนลากยัยน้ำเข้าห้องขนาดนั้น กว่ายัยน้ำจะลุกไหวก็คงเกือบเที่ยงแหละค่ะ” นารินเองก็บอกมารดาอย่างเคยชินเช่นกัน เพราะมันเป็นเรื่องปกติของบ้านเธอ
“อะไรเหรอ” ธีรดาถามด้วยสีหน้าสงสัย
“ไม่มีอะไรหรอก เป็นเรื่องปกติของบ้านฉัน พวกเราแสดงความรักและพูดคุยกันอย่างเปิดเผยน่ะ” ชวัลญาบอกธีรดาพลางยิ้มน้อยๆ
“อ่อ เออ วันนี้หนูรินไปไหนไหม” ธีรดาสบตากับชวัลญาแล้วถามหญิงสาวเสียงนุ่ม
“ไม่น่านะคะ วันนี้รินไม่มีนัดค่ะ” หญิงสาวบอกก่อนจะเอนกายนอนหนุนตักมารดา
“ดีเลย งั้นวันนี้ออกไปซื้อของมาปาร์ตี้หน่อย
