รักร้ายวิศวะเถื่อน

ลองกับผมไหม

“ขอ...วอดก้าอีกแก้วค่ะ”

เสียงหวานที่ออกจะสั่นนิด ๆ เอ่ยขึ้นอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ ทั้งที่ในมือยังถือแก้วที่ยังดื่มไม่หมดดีด้วยซ้ำ

คัพเค้กนั่งตรงหลังบาร์ มือเรียวบางวางอยู่บนโต๊ะไม้ลายสวย ปลายนิ้วกำกระชับแก้วเหล้าใสที่มีน้ำแข็งแทบละลายหมดแล้ว ริมฝีปากสีแดงสดขบเม้มแน่นอย่างคนที่พยายามไม่ให้ตัวเองพังไปมากกว่านี้

คืนนี้เป็นคืนแรกที่เธอตัดสินใจออกมานั่งดื่มคนเดียว

คืนนี้...เป็นครั้งแรกที่เธอแตะเหล้า ทั้งที่ตลอดยี่สิบปีที่ผ่านมา เธอไม่เคยสนใจมันเลยด้วยซ้ำ

แต่คืนนี้มันต่างออกไป เพราะหัวใจของเธอกำลังแตกสลาย

ภาพใบหน้า ‘แฟนเก่า’ ที่เพิ่งจับได้คาหนังคาเขาเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนยังฉายชัดอยู่ในหัว เขาคบกันมาเจ็ดปี ใช่! เจ็ดปี ตั้งแต่สมัยยังเด็กนั่งเรียน ม.ต้น โตมาด้วยกัน รักกันเหมือนจะไม่มีวันเปลี่ยน

แต่สุดท้ายเขาก็เลือก ‘ผู้หญิงคนอื่น’ แถมยังนอนกับเธอซ้ำ ๆ มาเป็นปี โดยที่เธอไม่เคยรู้เลย

“โง่...โง่ชิบ...” เธอสบถกับตัวเองเบา ๆ แล้วก็หัวเราะออกมา เสียงหัวเราะแหบพร่าที่มีน้ำตาปนอยู่ด้วย

เธอควรจะร้องไห้ใช่ไหม? ก็ดันร้องอยู่นี่ไง! แต่ก็ยังอยากหัวเราะประชดชีวิตแบบนี้อยู่ดี

หัวใจของคัพเค้กมันแหลกละเอียดเกินกว่าจะเยียวยาได้ด้วยคำปลอบโยน

เธอเลยตัดสินใจทำบางอย่างที่ไม่เคยทำมาก่อน...

‘ประชดชีวิต’ ด้วยการดื่ม

และบางที...อาจประชดมันด้วยการ 'ลองมีอะไรกับผู้ชายสักคน' ด้วยก็ได้

ใช่...ลองดูสักครั้ง

ในเมื่อเขาทรยศเธอไปได้ขนาดนั้นแล้ว เธอก็ไม่จำเป็นต้องรักษาอะไรไว้อีกแล้วเหมือนกัน

แต่...จะเริ่มยังไง?

จะเข้าไปหาผู้ชายที่ไหน? จะพูดอะไร?

เธอไม่เคยทำเรื่องแบบนี้มาก่อนเลยสักครั้ง เธอไม่รู้ว่าควรเริ่มยังไงด้วยซ้ำ

และในจังหวะที่หัวใจมันหนักอึ้งเต็มที น้ำใส ๆ ก็เริ่มไหลรินออกมาจากดวงตากลมโตโดยไม่ทันตั้งตัว

“เวร...ร้องอีกแล้ว...” คัพเค้กพึมพำกับตัวเอง พลางรีบยกมือขึ้นเช็ดหยาดน้ำตาด้วยความหงุดหงิด

ทั้งที่ตั้งใจจะเมาให้ลืม แต่สุดท้ายก็มานั่งเสียน้ำตาอยู่อีกจนได้

ก็แค่ผู้ชายคนหนึ่ง...เธอสวยกว่าผู้หญิงคนนั้นตั้งเยอะ จะไปเสียใจอะไรขนาดนี้วะ!

เธอกำลังจะหยิบกระดาษทิชชู่ แต่แล้ว...

มือของใครบางคนก็ยื่นผ้าเช็ดหน้าลายตารางสีขาวดำมาให้เธอแทน

คัพเค้กเงยหน้าขึ้นช้า ๆ และในวินาทีที่สายตาสบกับใบหน้าของชายหนุ่มตรงหน้า เธอก็ถึงกับเงียบงันไปชั่วครู่

เขาหล่อมาก...

“รับไว้สิครับ ถ้าร้องไห้เยอะ เดี๋ยวไม่สวยนะ”

ริมฝีปากเรียวสวยกระตุกยิ้มบาง เธอยื่นมือไปรับผ้าเช็ดหน้าโดยไม่พูดอะไร ก่อนจะเอ่ยคำว่า “ขอบคุณ” ออกมานิ่ง ๆ แล้วเช็ดน้ำตาอย่างเงียบงัน

“ขอนั่งด้วยได้ไหม?”

เสียงของเขาแผ่วเบาดังแทรกขึ้นมาในจังหวะที่เธอกำลังเช็ดแก้มเบา ๆ

คัพเค้กไม่ได้ตอบอะไร เพียงแต่พยักหน้าเงียบ ๆ ก่อนที่เขาจะนั่งลงข้างเธอโดยไม่มีพิธีรีตอง มือหนาเท้ากับเคาน์เตอร์ก่อนจะหันมามองใบหน้าเธออย่างไม่ปิดบัง

“ร้องไห้ทำไม?” ประโยคนั้นทำเอาคัพเค้กเงยหน้าขึ้น เธอหรี่ตามองเขานิด ๆ ก่อนจะถอนหายใจแรง ๆ ราวกับคนที่อดกลั้นอะไรบางอย่างไว้ไม่ไหว

“เลิกกับแฟน” เสียงของคัพเค้กเอ่ยออกไปในที่สุด ขณะยกแก้ววอดก้าขึ้นจิบอีกรอบ น้ำใสร้อนผ่าวไหลลงคอแต่กลับไม่ช่วยชะล้างความเจ็บในอกให้จางลงแม้แต่น้อย เธอรู้ว่าเขายังนั่งฟังอยู่ เงียบ ๆ แบบนั้น แต่ดวงตาคมเข้มคู่นั้นไม่ละไปจากเธอเลย

“คบกันมาเจ็ดปี ตั้งแต่ยังไม่มีอะไรเลยด้วยซ้ำ”

เสียงเธอสั่นนิด ๆ ขณะที่วางแก้วลงบนโต๊ะดัง ‘กึ๊ก’

“สุดท้าย...ก็โดนเขานอกใจ”

เธอหัวเราะหยันตัวเอง ขำทั้งน้ำตา มือที่ยังคงจับผ้าเช็ดหน้าแน่นเริ่มสั่นนิด ๆ

“ฉันไม่ใช่คนดีอะไรหรอกนะ บางทีก็ขี้วีน เอาแต่ใจบ้าง แต่นี่เหรอ...รางวัลของความรักเจ็ดปี?”

เขาไม่ตอบอะไร เพียงแต่นั่งฟังเงียบ ๆ ราวกับให้เธอระบายจนพอใจ

“ฉันแค่ไม่เข้าใจ” คัพเค้กสบตากับเขาในที่สุด ดวงตาแดงช้ำสะท้อนความปวดร้าว “ทำไมต้องทำกันแบบนี้...ถ้าจะไปมีคนอื่น ก็บอกดี ๆ ไม่ดีกว่าเหรอ?”

ชายหนุ่มยังคงนั่งนิ่ง ไม่มีท่าทีรำคาญ หรือเอือมระอา

มีเพียงรอยนิ่งสงบในแววตา และความอบอุ่นบางอย่างที่แทรกเข้ามาอย่างไม่ทันตั้งตัว

คัพเค้กสูดลมหายใจเข้าลึก พยายามระงับความร้อนวูบในอกที่ประทุขึ้นอีกครั้ง

แล้วเธอก็พูดต่อ...ทั้งที่ไม่คิดจะพูดอะไรแบบนี้กับคนแปลกหน้าด้วยซ้ำ

“คืนนี้ ฉันแค่อยากลองทำอะไรบ้า ๆ ดูสักครั้ง” เธอว่า ดวงตาไหวระริก “ลองแบบมีเซ็กซ์กับใครสักคน...ไม่ต้องรู้จัก ไม่ต้องผูกพัน”

เธอไม่พูดตรง ๆ หรอก แต่ทั้งน้ำเสียง ทั้งแววตา และทั้งบรรยากาศ มันชัดเจนพอที่จะสื่อทุกอย่างได้ครบถ้วน

ชายหนุ่มเลิกคิ้วนิดหนึ่ง มุมปากกระตุกขึ้นนิด ๆ ราวกับจะยิ้ม

“งั้น...ลองกับผมดูไหมล่ะ”

คำพูดนั้นทำเอาคัพเค้กชะงักไปทันที

เธอเบิกตากว้าง ริมฝีปากอ้าค้างอย่างคาดไม่ถึง

“คุณ...พูดจริงเหรอ?”

“ก็ไม่ได้ล้อเล่น” เขาตอบเสียงเรียบ น้ำเสียงเจือความขี้เล่นปนท้าทายเล็ก ๆ แต่แววตากลับนิ่งสนิทเกินกว่าจะอ่านออก

คัพเค้กเม้มปากแน่น จ้องหน้าเขาอยู่นานสองนานราวกับพยายามจับพิรุธ

เธอไม่ได้ตอบตกลง แต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธ

เธอเพียงแค่...เงียบ

แล้วค่อย ๆ เช็ดน้ำตาตัวเองต่ออย่างช้า ๆ

“ผ้าเช็ดหน้าคืนคุณดีกว่า”

เธอยื่นมันไปให้เขาอีกครั้ง รู้สึกแปลก ๆ ที่ตัวเองยังถือมันอยู่นานขนาดนี้

แต่ชายหนุ่มกลับส่ายหน้าน้อย ๆ ก่อนจะดันมือเธอกลับเบา ๆ

“เก็บไว้เถอะ ไว้เจอกันคราวหน้าค่อยคืน”

เขาพูดพลางยิ้มนิด ๆ เหมือนตั้งใจหยอกให้เธอผ่อนคลาย

คัพเค้กหลุดหัวเราะเบา ๆ ออกมาในที่สุด เสียงหัวเราะยังแหบแห้งแต่ก็ดีกว่าตอนแรกมาก

เธอพยักหน้าเบา ๆ แล้วยัดผ้าเช็ดหน้าลงกระเป๋าสะพาย

จากนั้น...ทั้งคู่ก็นั่งเงียบ กินเหล้ากันไปเรื่อย ๆ

ไม่มีใครพูดอะไรอีก แต่มันก็ไม่อึดอัด

เหมือนต่างคนต่างเข้าใจกันด้วยความเงียบ

และยิ่งอยู่ด้วยกันนานเท่าไหร่...ความรู้สึกแปลกประหลาดบางอย่างก็เริ่มก่อตัวขึ้นในอกเธอ

มันเป็นความรู้สึกที่...อบอุ่น ทั้งที่เขาไม่ได้ทำอะไรเลยนอกจากนั่งอยู่ตรงนั้น

และในจังหวะที่เธอหันไปมองเขาอีกครั้ง สายตาของทั้งสองก็ประสานกันพอดี

ดวงตาคมคู่นั้นจ้องลึกจนเธอเผลอกลั้นหายใจ

ริมฝีปากสีแดงสดของเธอขบเม้มแน่น ราวกับกำลังต่อสู้กับบางสิ่ง

แล้ว...

แล้วเธอก็ทำในสิ่งที่ตัวเองยังไม่เข้าใจว่าเกิดจากอะไร

คัพเค้กโน้มตัวเข้าไปใกล้

ก่อนจะ...จูบริมฝีปากเขาเบา ๆ โดยไม่รู้ตัว