“ลูกไปไหน” ร่างสูงในชุดสูทโทนสีสุขุมที่มาใหม่ถามพลางจ้องมองแม่ของลูกนิ่ง ก่อนจะเหลือบสายตาลงไปมองยังมือสวยที่ถือโทรศัพท์ชายอีกคนอยู่ ร่างสวยที่เห็นสายตาคมของอดีตคนรักที่มองมาก็นิ่งไม่แสดงท่าทีใด ๆ
“เล่นอยู่กับเพื่อน” เรียวปากสวยตอบกลับ พร้อมกับยื่นโทรศัพท์คืนให้กับพ่อของเพื่อนลูก
“เอ่อ…” ณดลที่รู้ว่าคนที่มาใหม่คือใครก็รู้สึกอึดอัดขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก ถึงเวคินทร์จะไม่ได้แสดงท่าทีไม่ชอบใจใส่เขา ทว่าความเรียบนิ่งของอีกคนทำให้ณดลไม่อยากที่จะยืนอยู่ตรงนี้
“ถ้ายังไง เดี๋ยวผมขอตัวก่อนนะครับ”
“ค่ะ ไว้เจอกันนะคะ” เจ้าของใบหน้าเรียวสวยยิ้มตอบ ก่อนที่ชายวัยสามสิบต้น ๆ จะยกยิ้มเดินออกไป ซึ่งทันทีที่เหลือกันเพียงสองคน โมนาก็รับรู้ได้ถึงสายตาคมที่ยังคงจ้องมองมายังเธออยู่อย่างนั้น หญิงสาวจึงตัดสินใจเดินตรงไปหาลูกชายตัวน้อย
“วีคีนคะ กลับบ้านกันเถอะ”
“ค้าบ~…” วีคีนรับคำอย่างว่าง่ายพร้อมกับวิ่งกลับ
