เช้าวันต่อมา…
“อื้อ…” เสียงหวานงัวเงียขึ้นหลังจากตื่นนอนพลางค่อย ๆ ลืมตาขึ้นอย่างสะลึมสะลือ ก่อนจะได้สติ
“…เดี๋ยวนะ” ริมฝีปากสวยพึมพำเมื่อมองไปรอบ ๆ ห้องนอนโทนสีสบายตา โดยในตอนนั้นเอง
“แม่ครับ” ดวงตากลมหันมองไปตามเสียงเรียกทันที ก่อนจะเห็นร่างน้อยของลูกชายถูกอุ้มอยู่ในแขนแกร่งของร่างสูงคุ้นเคย ดูจากท่าทางของสองคนแล้ว เดาได้ไม่ยากว่าเพิ่งอาบน้ำเสร็จ
“เอ่อ…”
“…เพิ่งอาบน้ำกันเหรอ” เจ้าของใบหน้าสวยถาม ทั้งที่ยังงุนงงไม่หาย ว่าทำไมตัวเองถึงได้มานอนที่ห้องของลูกชาย แต่ก็เลือกที่จะไม่ถามถึงสาเหตุ
“ครับ เพิ่งต่อสู้กันมาด้วย” เด็กชายตอบกลับเสียงแจ๋ว
“หื้อ ต่อสู้เหรอ?”
“ครับ เราชอบเล่นต่อสู้กันเวลาอาบน้ำ ต่อสู้ด้วยกระบองลูกผู้ชาย…”
“…แต่วีคแพ้พ่อตลอดเลย เพราะกระบองพ่อใหญ่กว่ามาก ๆ” วีคีนทำหน้ายู่ตอบกลับอย่างไร้เดียงสาตามประสาเด็ก ทว่าร่างสวยที่นั่งอยู่กลับเผลอเม้มปากแน่นไปกับคำพูดของลูกช
