“ทำการบ้านหรือยัง” เสียงเวคินทร์ถามลูกชายขึ้นหลังจากที่เด็กน้อยนั่งเล่นหุ่นยนต์รอคนเป็นแม่ในห้องนั่งเล่น
“ยังครับ”
“เอามาสิ เดี๋ยวพ่อสอน”
“วีคจะรอแม่” ริมฝีปากน้อยตอบพร้อมกับมือเล็กที่เล่นหุ่นยนต์ไม่หยุด
“ทำไมอะไร ๆ ก็แม่”
“เพราะวีคเป็นลูกแม่”
“แล้วไม่ใช่ลูกพ่อหรือไง”
“ก็ใช่ แต่วีครักแม่”
“แล้วไม่รักพ่อหรือไง”
“ก็รักครับ…”
“…แต่รักแม่มากกว่า”
“วีคีน พูดแบบนี้ พ่อเสียใจนะ”
“ถ้าเสียใจก็รักแม่ด้วยกันสิครับ แล้ววีคจะยอมกลับมารักพ่อมากขึ้น” เด็กชายเอ่ยพูดตามประสา ทว่าร่างสูงที่ได้ยินกลับชะงักนิ่ง
“ทำไมถึงคิดว่าพ่อไม่รักแม่”
“เพราะพ่อชอบดุแม่ แล้วก็ดูเหมือนโกรธแม่ตลอดเวลา…” เสียงแจ๋วตอบพลางพูดต่อ
“…วีคสงสารแม่ แม่ดูเสียใจเวลาพ่อดุ” คำพูดจากคนเป็นลูก ทำเอาเจ้าของใบหน้าหล่อที่นั่งอยู่เงียบกริบไม่พูดอะไรต่อ โดยขณะที่สองพ่อลูกกำลังนั่งกันอยู่
“วีคีน” เสียงหวานของโมนาเดินเข
