“เดี๋ยวฉันจ่ายให้เอง” เสียงโมนาพูดขึ้นขณะที่สามคนกำลังยืนอยู่หน้าเคาน์เตอร์ชำระเงิน คนตัวสูงที่ได้ยินจึงหันตอบกลับ
“ไม่ต้อง” ว่าแล้ว มือหนาก็หยิบบัตรเครดิตสีเรียบหรูของตัวเองให้กับพนักงาน โดยหลังจากที่เวคินทร์ชำระค่าของใช้เด็กชายเสร็จ โมนาก็เข็นรถที่มีของออกไปตามปกติ ทว่า…
หมับ
เจ้าของใบหน้าหล่อเดินเข้ามาจับรถเข็นไว้
“หลบไป” ร่างสวยที่ถูกอีกคนไล่ก็จำต้องยอมเดินออกปล่อยให้คนตัวสูงรับหน้าที่เข็นรถเข็นที่สำหรับเธอนั้นก็หนักอยู่ไม่น้อย แต่พอเป็นเวคินทร์เข็นกลับดูง่ายดายไปหมด
“กลับเลยใช่ไหม” เรียวปากสวยหันถามอดีตคนรัก ขณะที่มือสวยนั้นจับอยู่กับมือเล็กของลูกชาย
“หิวหรือเปล่า วีค” ดวงตาคมมองหน้าถามเด็กน้อย
“ไม่ครับ” เสียวแจ๋วตอบกลับ ทำให้ริมฝีปากหนาเอ่ย
“งั้นกลับ” ทว่าขณะที่สามคนกำลังจะเดินออกไปยังลานจอด อยู่ ๆ สายตาของวีคีนก็เหลือบไปเห็นอะไรบางอย่างเข้า
“สระว่ายน้ำ” เด็กน้อยตาเป็นประกาย
