@บ้านพักเกาะส่วนตัว
“เอาของไปเก็บ” เสียงวิเชษฐ์หันบอกคนขับรถให้นำกระเป๋าข้าวของที่เตรียมมาเอาไปไว้ในบ้านพักส่วนตัวที่เขาซื้อไว้สำหรับพักผ่อน ทว่าก็ไม่เคยได้มาสักที
“ว้าว! ทะเล~” วีคีนเอ่ยพลางชี้ไปยังบริเวณด้านนอกหน้าต่างบ้านที่สามารถเห็นวิวทะเลได้ชัดเจน เป็นบ้านที่มีโลเคชันสวยงาม
“แม่ครับ ไปเดินทะเลเล่นกันนะครับ” เด็กชายหันชวนคนเป็นแม่ แต่โมนากลับรู้สึกไม่จอยสักเท่าไรในวันนี้ เนื่องจากเดินทางนั่งรถมาเกือบสามชั่วโมง
“ไว้พรุ่งนี้ได้ไหมคะ พอดีวันนี้…”
“…แม่มึน ๆ น่ะ น่าจะเพราะนั่งรถนาน” เรียวปากสวยเอ่ย โดยร่างสูงที่ได้ยินก็นิ่งมองอดีตคนรัก
“วันนี้แม่เขาน่าจะเหนื่อย วีคไปเล่นกับย่าแทนดีไหมลูก” เสียงณัฐริกาพูดขึ้น เด็กชายที่ได้ยินก็ไม่คิดงอแงและเข้าใจทุกอย่าง
“ถ้าอย่างนั้น วันนี้แม่พักก่อนนะครับ แล้วพรุ่งนี้สัญญาก่อนว่าจะไปเดินเล่นทะเลกับวีค” วีคีนยิ้มถามคนเป็นแม่ตาหยี โมนาที่ได้ยินจึง
