ตลอดการเดินอยู่บนชายหาดทะเลสีคราม ดวงตากลมก็เหลือบจ้องมองยังมือหนาที่กอบกุมอยู่ที่มือสวยของตัวเองอยู่ตลอด แม้อีกคนจะยังคงแสดงท่าทีราบเรียบออกมา ทว่า…
โมนากลับรู้สึกถึงความอบอุ่นปลอดภัยอย่างบอกไม่ถูก
“เล่นตรงนี้เลยได้ไหมครับพ่อ แดดไม่มีแล้วครับ” เสียงวีคีนถามคนเป็นพ่อขึ้น
“อืม” ประธานหนุ่มจึงพยักหน้าตอบเชิงอนุญาต ก่อนจะปล่อยเด็กชายให้นั่งลงเล่นริมชายหาดทะเล ขณะที่โมนาก็นั่งยองเล่นกับเด็กน้อยต่อ โชคดีตรงที่ที่เวคินทร์กับวีคีนเลือกไม่ได้ร้อนเท่าตอนแรก หญิงสาวเลยไม่ออกอาการใด ๆ แต่เมื่อเวลาผ่านพ้นไปพักใหญ่ เหงื่อที่ใบหน้าสวยก็เริ่มเปียกชุ่มผสมกับน้ำทะเลที่คนเป็นลูกวักใส่
“แม่ครับ ^^” เด็กชายที่ไม่รู้อะไรยังคงจะวักน้ำสาดใส่แม่ตัวเองอีกครั้ง…
พรึบ
ทว่าร่างสูงของคนเป็นพ่อกลับเข้ามาบังไว้ ทำให้น้ำทะเลนั้นสาดโดนชายหนุ่มอย่างจัง แต่เวคินทร์ก็ไม่ได้ว่าอะไรลูกชาย
“พอแล้ว” เจ้าของใบหน้าหล่อเอ่
