เหมยฮว่า ผลักจากออกมาจากเหมยหลิง ก็ตรงมาเรือนของเซียวหลีหยวน
ริมสระบัวขนาดใหญ่ใต้ต้นไม้เขียวขจี้ เห็นเงาร่างบุรุษกำลังวาดภาพ เซียวหลีหยวนเกล้าผมขึ้นเป็นมวยด้านบน อาภรณ์ขาวทั้งชุดใบหน้านิ่งสงบไร้คลื่นลม บุคลิกสูงส่งคล้ายเทพเซียนบนสรวงสวรรค์ ความอ่อนละมุมอบอวนไปทั่วบริเวณไร้ความขุ่นของจิตใจ
เมื่อรู้สึกว่ามีคนเข้า เซียวหลีหยวนจึงหันมาชำเลืองตาขุ่นเคืองที่มีคนเข้ามารบกวน แม้นางจะพบเจอเซียนและเทพมามากมายแต่สายตาที่มองมาทำให้เหมยฮว่าสั่นสะท้าน กลิ่นกายของบุรุษหอมละมุนสดใสและแฝงความเย็นชาดั่งน้ำค้างกลางราตรี ทั้งที่ทำเรื่องนั้นมาทุกวัน กลับไม่ทำให้เซียวหลีหยวนมีมลทินมัวหมองแม้แต่น้อย ยังคงดูบริสุทธิ์ผุดผ่องเช่นเคย
ทั้งที่เขามองเห็นเหมยฮว่าเข้ามาแล้ว
แม้หญิงสาวจะโฉมสะคราญ
แม้หญิงงามจะมีท่วงทีกิริยาทรงเสน่ห์เพียงใด
ไม่ได้ทำให้แววตาดำขลับนั้นสั่นกระเพื่อมแม้แต่กระผี้กริ้นเดียว
“ข้าสั่งห้ามไม
