“ครั้งนี้ลื้อเลี่ยงไม่ได้นะอาบาร์ต” โจวเหว่ยพูดขึ้นเมื่อเสียงของอัมราจบลง “มันเป็นหน้าที่ของลื้อ หน้าที่ที่ลื้อหนีมาตลอด ถึงเวลาที่ลื้อต้องเผชิญกับความเป็นจริงแล้ว”
“คุณแม่กับคุณลุงมีเรื่องพูดแค่นี้ใช่ไหมครับ ผมขอตัวนะครับ”
จุลภัทรยังไม่ตอบรับหรือปฏิเสธ เขาขอเวลาให้ตัวเองได้ทำใจและยอมรับเรื่องที่กำลังเกิดขึ้น โจวเหว่ยทำท่าจะเปิดปากพูด ทว่าอัมราส่ายศีรษะเป็นเชิงห้าม
“ท่าจะไม่ยอม” โจวเหว่ยพูดกับอัมรา
“น่าจะยอมค่ะ เพราะถ้าไม่ยอมคงพูดออกมาแล้ว ท่าทางแบบนี้คงขอเวลาทำใจมากกว่า” อัมราเอ่ยอย่างรู้นิสัยลูกชายที่ตนเลี้ยงมาตั้งแต่เล็กแต่น้อย ก่อนถามถึงว่าที่ลูกสะใภ้ของตน “เจ้าสาวเป็นไงคะพี่เหว่ย”
“เก่งมาก เก่งที่ว่านี้คือเก่งทุกอย่างนะ หมัดมวย ยูโดจะพูดว่าการต่อสู้ทุกอย่างชนะเลิศ สวยด้วยแม้ว่าจะออกแนวทอมบอย เด็ดเดี่ยวมีความเด็ดขาดในตัว กล้าหาญ คุมลูกน้องได้เป็นร้อย” โจวเหว่ยไม่ได้พูดเกินจริง ท
