“เธอนี่ขยันมีเรื่องเหลือเกินนะ เมื่อวานก็อีกคน วันนี้ก็อีกคน ถามจริงเถอะ ไปกวนตีนอะไรใครเขาเยอะหรือไง” จุลภัทร์เริ่มชะลอรถ เมื่อคิดว่า หลุดจากพวกมัน สรรพนามใช้เรียกนลินีเบาลง จากมึงเป็นเธอ
“คงเป็นลูกน้องของไอ้เปียว คนที่ฉันแทงคอมันนั่นแหละ ลูกพี่มันคงสั่งมาจับตัวฉัน” เธอคาดเดา “อันที่จริงนายไม่น่าพาฉันหนีเลยนะ จัดการมันตรงนั้นก็สิ้นเรื่อง เสียศักดิ์ศรีหมด”
จุลภัทรเหยียบเบรครถทันที หันมองคนพูด
“ศักดิ์ศรีน่ะฉันมี แต่จะทำอะไรต้องใช้สมองด้วย ไม่ใช่เอาแต่ใช้กำลัง พวกมันมีปืน ส่วนเธอมีแค่สองมือ วิ่งเข้าไปเตะต่อยมัน ยังไม่ทันถึงตัวพวกมัน โดนสอยก่อน ถ้าเธอตาย เธอจะภูมิใจกับศักดิ์ศรีหรือไง พวกมันเอาไปคุยโวกันสนุกปากสิว่า มันจัดการเธอได้ คราวนี้แหละ ศักดิ์ศรีเธอป่นปี้หมด” จุลภัทรไม่กลัวใคร แต่บางครั้ง บางเรื่อง บางเวลา ต้องใช้สมองมากกว่ากำลัง “เธอต้องนึกถึงคนที่อยู่ข้างหลังด้วยนะ อย่างพ่อแม่เธอน่
