ความสัมพันธ์ที่ตั้งใจ
เวลาผ่านไปครึ่งชั่วโมง เหล้าเข้าปากจุลภัทรกับนลินีไปเกือบหมดขวด ทั้งสองดื่มสุราไม่ต่างกับคนกระหายน้ำมานานแรมปี ไม่สนใจพูดคุย สนใจเพียงขวดเหล้าตรงหน้า ที่รินเติมแบบแก้วต่อแก้ว
ในห้วงความคิดของเขาและเธอ ต่างคิดเรื่องเดียวกัน ที่อาจไม่มีทางเกี่ยวข้องกันคือ เรื่องการแต่งงานกับคนที่ไม่ได้เลือก แต่เพราะความจำเป็น เพราะหน้าที่ ใจทั้งสองเศร้าลงทันใด อยากหายตัวไปจากโลกนี้ หากทำได้ ในเมื่อทำไม่ได้ ย่อมทำตามอย่างจำยอม
“เราเอากันมั้ย” จุลภัทรสำลักเหล้าทันที หันมองหน้าคนพูด นลินีไม่มีความลังเลทั้งในแววตา และน้ำเสียง แม้ว่าเธอดื่มเหล้าไปหลายแก้ว ทว่ามันไม่ได้ทำให้เธอจัดอยู่ในคำว่าเมา คล้ายกับเรียกความกล้าให้กับตัวเองมากกว่า “ว่าไง เอากันมั้ย”
“เธอว่าไรนะ”
“เราเอากันมั้ย เราเคยมีไรกันแล้วนี่ เอากันอีกก็ไม่แปลก” เหตุผลง่ายๆ ตอบออกไป “หรือว่านายไม่กล้า เพราะของนายมันเล็ก เลยกลั
