เสียงร้องเจ็บของชนินทร์ดังตบท้าย เมื่อถูกขาอินทรที่นั่งใกล้กับคนช่างยั่วอารมณ์ กระแทกตรงน่องพอดิบพอดี อินทรอารมณ์ดีขึ้นมาหน่อย กับการเอาคืนเพื่อน
“เป็นอะไรคะพี่เจ” แพรงามถาม
“หมา เอ๊ย...มดตะนอยกัดน่ะงาม” ชนินทร์แก้ตัว “นายกินกันเสร็จก็ไปกันเลยนะ เดี๋ยวฉันช่วยวุ้นเก็บจานชามเอง”
“ทำไมอยู่ๆ เปลี่ยนแผนวะ นัดกันไว้ดิบดี” ภุชงค์พูดขึ้น “นานๆ ทีเราจะรวมตัวกันครบนะ แถมไปไหว้พระด้วยกันอีก อีกอย่างไร่ไอ้อินน่ะ มึงเดินชมเมื่อไหร่ก็ได้ ไร่มันไม่เหาะเหินเดินอากาศหนีไปไหนหรอก”
“จริงด้วย เดินชมไร่เมื่อไหร่ก็ได้เปล่าวะ” นนทวัฒน์เอ่ยขึ้นอีกคน
“ฉันก็ว่าจริงตามที่ไอ้โยกับไอ้อาร์มพูดมานะ อยู่ๆ เปลี่ยนแผนได้ไง” อินทรได้ทีเป็นลูกคู่ “ไร่กูน่ะ อยู่ยาวนานจนมึงมีลูก แล้วลูกมึงบวช นึกอยากเดินอะไรวันนี้”
การสนทนาหยุดลงชั่วคราว เมื่อมนธิชาเดินเข้ามาในห้องกินข้าว
“ไม่ทราบว่าจะรับกาแฟมั้ยคะ” มนธิชาถามตามหน
