“โอ้ว...มันดีมาก ดีเหลือเกิน”
“เจ็บ...เบาค่ะพี่ภูมิ...เจ็บ...อา” อีกคนเปล่งเสียงแห่งความสุข อีกคนกำลังอยากให้ช่วงเวลานี้หยุดลง
ทว่าเวลาไม่เอื้อกับปรียาวดีสักนิด กลั่นแกล้งเธอให้ได้รับความรู้สึกนี้ และบางช่วง ปรียาวดีอดคิดไม่ได้ว่า เวลาหยุดเดิน แต่เขาไม่หยุดพักเหนื่อย หรือแม้แต่นำตัวเองไปยังอีกฝั่ง กระโจนใส่ตัวเธอ ร่างกายสาวช้ำแล้วช้ำอีก ซ้ำแล้วซ้ำเล่า ประหนึ่งต้องการให้เธอสะสมความปวดร้าว หรือจนกว่าเขาพอใจ
“อา...” ถึงเวลาแห่งอิสรภาพเสียงที เมื่อเขาเดินทางมาถึงจุดหมาย หยุดแช่ตัวในครั้งสุดท้าย มิวายป้อนความเจ็บให้คู่นอน ดูดเนินอกสาวจนเกิดรอยแดงก่ำ ก่อนพลิกกายลงนอนข้างร่างอรชรหอบหายใจแรง จากความเหนื่อยล้า
หนังเรื่องเก่ามาฉายใหม่ วนๆ ซ้ำๆ พอหนังจบลง เด่นภูมิแต่งตัว เดินออกจากห้องโดยไม่พูดไม่จา ไม่ปลอบ ไม่ขอโทษกับความรุนแรงที่ฝากไว้กับตน ปล่อยให้เธอนอนร้องไห้ อย่างเดียวดายตามลำพัง
บทที่ 2
