คำพูดตอกย้ำของเด่นภูมิ เรียกน้ำตาสาวหลั่งไหล ไม่ต่างกับน้ำป่าไหลหลาก ซัดใจนี้ให้บอบช้ำมากยิ่งขึ้นหลายร้อยเท่า
เด่นภูมิไม่เข้าใจว่า เหตุใดตนจึงคล้อยตามความเสียใจของปรียาวดีด้วย เขาควรสาสมใจมากกว่ามิใช่หรือ แต่ถึงกระนั้นสายตาที่มองเธอ มันยังคงความเกลียดชัง จนหัวใจคนมองเห็นเจ็บปวดไปหมด
“ไป ไปได้แล้ว ไป๊” เขาไล่เธออย่างกับหมูกับหมา ก่อนจะหันหลังเดินจากไป ทิ้งให้ปรียาวดียืนอยู่เพียงลำพังบนสะพานไม้ที่ทอดยาวออกไปในทะเลกว้าง
“ไปกันเถอะเอ๋ พี่กลัวฝนจะตกระหว่างทาง” มนูที่รู้ความเป็นมาเป็นไปของทั้งคู่ และเป็นคนพาเธอไปส่งที่บ้านใหญ่ของเจ้านายเอ่ยขึ้น ปรียาวดีละสายตาจากผู้ชายที่รักสุดหัวใจ หันกลับไปมองหน้าคนพูด ที่หมุนตัวเดินลากกระเป๋าเดินทางของหญิงสาว ไปยังเรือเร็ว
เรือ...เรือที่กำลังจะพาเธอจากไป มันไม่ใช่เรือที่จะนำพาเธอไปสู่อิสรภาพ แต่เป็นเรือที่จะนำพาเธอไปสู่ความสิ้นหวัง ปลายทางคือ สถานที่กัก
