“เห็นต้มยำกุ้งแล้วนึกถึงเอ๋นะ” เด่นภูมิมองหน้าเจ้าของคำพูด “เอ๋ทำโคตรอร่อยเลย กินกับเหล้าแม่งเข้ากันมากๆ”
“เออจริง ไอ้เบิร์ดพูดถูก ไม่มีใครทำต้มยำอร่อยเท่าเอ๋” มาโนชเห็นด้วยกับเพื่อน
“กูว่าน้าสายทำอร่อยกว่า มึงแดกยังไงถึงได้คิดว่า เอ๋ทำอร่อยกว่าน่ะ” น้ำเสียงชวนหาเรื่องชัดๆ
“เออกูลืมไปว่า สำหรับมึง เอ๋ทำอะไรก็ไม่ดี อาหารก็ทำไม่อร่อย แต่กูเห็นมึงแดกข้าวฝีมือเอ๋ทีสองสามจาน” พนาอดไม่ได้แขวะ
“ไอ้เบิร์ดอย่ากวนตีนกู เก็บปากไว้กินของเผ็ดเถอะ เจอตีนกูเข้าไป แดกเผ็ดไม่ได้หลายวันนะมึง” เด่นภูมิคันปาก คันเท้ามาก อยากอัดปากเพื่อนสักหมัด
“มึงไอ้เบิร์ด มึงก็ไม่กวนโมโหมันทำไม มันไม่สนใจเอ๋หรอก ถ้าเราสองคนคิดถึงฝีมือการทำอาหารของเอ๋ เราก็แค่ไปกินที่บ้านแม่ แค่นั้นก็สิ้นเรื่อง” มาโนชพูดกับเพื่อน
“เออจริงด้วย ไหนๆ ก็มีแขกประจำไปกินข้าวฝีมือเอ๋ทุกวัน มีเราสองคนเพิ่มไปจะเป็นไรวะ จริงมั้ยไอ้โนช” เด่นภู
