“ก็ตามใจสิคะ พี่พีทจะนอนตอนไหนหรือจะทำอะไรก็ไม่ได้เกี่ยวข้องกับพวกเราสองคนแม่ลูกอยู่แล้ว”
เธอพูดอย่างไม่แยแสหากแต่ปฐพีก็ยังอดทนและยิ้มออกมา นี่เพิ่งแค่เริ่มต้นเขาจะท้อถอยไม่ได้
“ถ้ามีอะไรกัญเรียกพี่ได้ตลอดเวลานะ” พูดจบเขาก็ลุกขึ้นแล้วเดินออกไปจากห้องนั้น ปฐพีเดินกลับออกมาที่ห้องรับแขก เขานั่งลงบนโซฟาแต่ก็อดที่จะชะเง้อมองไปยังประตูห้องนอนไม่ได้ เสียงพูดคุยเสียงอ้อแอ้ของเด็กหญิงดังออกมาเป็นระยะและทำให้เขารู้สึกมีความสุขอย่างประหลาด มันเป็นเสียงกังวานใส เป็นเสียงที่ไพเราะจับใจ น้ำเสียงเล็ก ๆ นั่นที่ออกมาจากปากจิ้มลิ้มเขาอยากกอดและจูบลูกสักครั้ง หากแต่ตอนนี้สิ่งที่เขาทำได้ก็คือต้องยื้อกัลยากรให้อยู่ที่นี่ให้นานที่สุด ปฐพีรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาในตอนเช้าและทันทีที่เขาลืมตาชายหนุ่มก็รีบผุดลุกขึ้นและเดินตรงไปยังห้องนอนที่เขาจัดไว้ให้กัญญกรกับลูกนอนเมื่อคืนนี้ หากแต่เมื่อเขาเดินไปอยู่ที่หน้าห้องก็เห
