ชายกลางคนเดินออกมาจากกระโจม ส่ายศีรษะอย่างระอา ร่างสูงของชายหนุ่มอีกคนเดินเข้ามาหาพร้อมรอยยิ้ม
“ ดูพี่ใหญ่ของเจ้าทำสิ ซื่อหลุน พ่อยังคุยกับนางไม่จบเลย เข้ามาพานางหนีไปแล้ว ”
“ พี่ใหญ่ก็เป็นแบบนี้เสมอนี้ท่านพ่อ กระชับ ดุดัน เด็ดขาด มองอะไรก็ไม่เคยพลาด ทำอะไรก็ทำจริง ” ซื่อหลุนผู้เป็นรองหัวหน้าโจร หรือฐานะที่แท้จริงนั่นก็คือ องค์ชายรอง กล่าวด้วยน้ำเสียงชื่นชมผู้เป็นพี่ชาย
“ ข้ารู้ แต่เรื่องบางเรื่องก็สมควรต้องให้เวลาบ้าง ”
“ ข้าเชื่อว่าพี่ใหญ่ต้องจัดการได้ในแบบของเขา ตอนนี้ ท่านพ่อไปพักผ่อนก่อนเถอะพะย่ะค่ะ เดี๋ยวต้องเคลื่อนทัพเข้าวัง ส่วนทางนั้นคนของเราตรึงกำลังไว้หมดแล้ว ไม่ต้องห่วง ”
“ อืม ” ซินอ๋องฉางเล่อรับคำบุตรชายคนรอง ก่อนที่จะมองไปยังผืนป่ากว้างใหญ่และเหล่าทหารหาญเบื้องหน้า ทุกคนมีรอยแผล ทุกคนดูอิดโรยทว่ากลับดูเบิกบานมีความสุข
