“ อย่าไปเลยนะเจ้าคะ ข้ากลัว ” นางเอ่ยวอนขอ ใบหน้าแนบแผ่นหลังกว้าง น้ำตาอุ่น ๆ ไหลออกจากนัยน์ตาจนเปียกเสื้อของเขา
“ กลัวอันใด ”
“ กลัวท่านจะไม่กลับมา ”
“ เจ้าก็จะเป็นอิสระ ไม่ดีหรือ ” นางนิ่งไปเสียนานก่อนตอบเบา ๆ เคล้าเสียงสะอื้น
“ ข้าไม่อยากเป็นอิสระ ข้าอยากเป็นของท่าน ” คำตอบของนางทำให้หัวใจอันแข็งดั่งหินผาอ่อนยวบปวกเปียก
จอมโจรหนุ่มหันมาประคองกอดนางไว้ในอ้อมแขน พรมจูบซับน้ำตาทั่วใบหน้าให้เหือดหาย
“ ลาภยศสรรเสริญ มันเป็นบุปผาวิเศษอันหอมหวาน แต่ในขณะเดียวกัน มันก็เป็นยาพิษด้วย ผู้คนแย่งชิงเข่นฆ่าเพราะมันกันมากมาย ท่านอย่าได้ต้องการมันเลยเจ้าค่ะ นะเจ้าคะ อย่าทำมันเลย ”
เขาประสานสายตากับนางอยู่เนิ่นนาน ในดวงตาคมกล้าลุ่มลึกคู่นั้นมีหลายสิ่งอย่างซ่อนเร้น
“ ข้ามิใช่คนโหยหาลาภยศ มิใช่คนมักใหญ่ใฝ่สูงและการณ์นี้ข้ามิไ
