“ แล้วเพ่ยเพ่ยขอบอกอีกอย่างนะเจ้าคะ ตั้งแต่มีคุณหนู ท่านจอมโจรไม่เคยสัมผัสเพ่ยเพ่ยอีกเลย แม้แต่ปลายนิ้วก็ไม่เจ้าค่ะ ” กลีบปากงามคลี่ยิ้มเพียงนิด แต่เพ่ยเพ่ยก็ทันเห็น
“ คราวนี้ คุณหนูก็อย่าเกลียดเพ่ยเพ่ยอีกเลยนะเจ้าคะ ” นั่นทำให้ฟางเหนียงรีบหันมาหานางอย่างรวดเร็ว
“ เพ่ยเพ่ย เหตุใดเจ้าจึงพูดเช่นนั้น ข้ามิได้เกลียดเจ้า ”
“ แค่หึง ใช่ไหมเจ้าคะ ” เพ่ยเพ่ยดักคอ อีกฝ่ายอึกอัก
“ ก็... ข้าไม่รู้นี่นา ”
“ หรือท่านรังเกียจที่ข้าเป็นนางโลม ”
“ ไม่ ข้าไม่ได้รังเกียจ ”
“ ถ้าไม่ได้โกรธ ไม่ได้รังเกียจ ก็อย่าทำตัวห่างเหินมึนตึงใส่เพ่ยเพ่ยเลยนะเจ้าคะ ท่านจอมโจรย้ำนักย้ำหนาก่อนจะไปให้ข้าดูแลท่านเป็นอย่างดี อย่าให้ข้าต้องผิดคำสัญญาเลยนะเจ้าคะ ” คิ้วงามได้รูปถูกเลิกขึ้นด้วยความแปลกใจ
“ ท่านจอมโจรให้เจ้าดูแลข้าเช่นนั้นรึ ”
