คำตอบนั้นทำให้ฟางเหนียงเบิกตากว้างอย่างตกใจ
“ ใช่เจ้าค่ะ เหมือนกับซินอ๋องฉางเล่อ ”
“ มิผิดหรอกแม่นาง ข้านี่แหละ ซินอ๋องฉางเล่อ ”
“ ท่านซินอ๋องฉางเล่อ ! ” ฟางเหนียงทวนคำบอกเล่าพร้อมอ้าปากค้าง
“ เจ้าช่างบังอาจนัก ท่านซินอ๋องยืนอยู่ตรงหน้าเช่นนี้เหตุใดจึงไม่คำนับ ”
ชายร่างสูงใหญ่กำยำที่ยืนถือกระบี่ทำหน้าถมึงทึงอยู่เบื้องหลังตวาดนางเสียงดัง ฟางเหนียงรีบทรุดลงกับพื้นแล้วคำนับชายผู้นั้นเสียหลายครั้งตัวสั่นเทาด้วยกลัวความผิด
“ คำนับท่านซินอ๋อง ข้าน้อยมีตาหามีแววไม่ ข้าน้อยสมควรตาย ๆๆ ”
นางกล่าวซ้ำ ๆ หากชายผู้ที่ได้ถูกเรียกว่า ท่านอ๋อง นั้น ทำเพียงยกมือขึ้นปรามคนข้างหลัง รอยยิ้มกว้างอย่างคนใจดีปรากฏบนใบหน้า
“ อาฟาน เจ้าจะตวาดนางเสียงดังไปใย นางเป็นเพียงสตรีตัวเล็ก ๆ ที่มิได้รู้เรื่องรู้ราวอันใดที่ลูกชายข้าพามา
