“ผมแค่… แค่เห็นใจอาเล่ย”
ไป่หลางสะดุ้งวูบ อ้อมแอ้มตอบไม่เต็มเสียง
“นายจะเห็นใจคนอื่นนอกจากฉันไม่ได้ ฉันเป็นเจ้านาย เป็นเจ้าชีวิตของนายนะอาหลาง”
“ครับคุณหลิว”
“นายรักฉันไหมอาหลาง”
จู่ๆ หลิวเฟยหลงก็ถามออกมา ไป่หลางเงยหน้าขึ้นมองผู้เป็นนาย สบสายตาคมเข้มแล้วพยักหน้ารับ
“รักสิครับ รักมากเท่าชีวิตของผม”
คำตอบนั้นทำให้หัวใจคนฟังอุ่นวาบขึ้นมา หลายปีที่อยู่ใกล้ชิดกันมา เขาไม่เคยใส่ใจไป่หลางรู้เพียงอีกฝ่ายมักจะยอมทำตามใจเขาทุกครั้ง ไม่มีขัดขืน ไม่มีขัดใจ ตั้งแต่เล็กจนโตเขามีไป่หลางอยู่ข้างกายเป็นเหมือนเงา กลายเป็นความเคยชินที่เขาไม่รู้ตัวว่าไป่หลางมีความสำคัญมากน้อยแค่ไหน
“อามินเคยบอกว่ารักฉันมาก แต่สุดท้ายก็ทิ้งฉันไป นายล่ะอาหลาง นายจะทิ้งฉันไปไหม”
“ผมสัญญาว่าจะไม่ไปจากคุณหลิวครับ” ไป่หลางให้คำมั่น
“นายสัญญาแล้วนะ ต่อให้ตายนายก็ต้องหนียมบาลกลับมาหาฉันให้ได้ ถ้าเจ้านายอย่างฉันไม่อนุญาตน
