หลังจากผล็อยหลับไปตอนนั่งรถกลับบ้าน ณชารู้สึกตัวตื่นขึ้นมาในตอนสองทุ่ม ร่างบางพลิกตัวบิดขี้เกียจไปมา ลืมตามองเพดานห้องนอนและยกมือขึ้นปิดปากหาวอีกหนึ่งครั้ง
“ตื่นแล้วเหรอลูก พ่อว่าจะเข้ามาปลุกพอดี” หนึ่งเปิดประตูเข้ามาเห็นบุตรสาวกำลังนอนหาวก็มองภาพนั้นอย่างนึกเอ็นดู เดินเข้ามานั่งลงข้างเตียงนอน
ณชายันตัวขึ้นนั่งพิงหัวเตียง ทว่ากลับไม่ได้มองคนที่เดินเข้ามานั่งลงที่เตียงแต่อย่างใด ยังคงเสียใจกับสิ่งที่หนึ่งพูดกับเธอเมื่อช่วงเย็นที่ผ่านมา
“ดูสิเนี่ย ผมเผ้ายุ่งเหยิงไปหมด” ไม่พูดเปล่ายังยื่นมือไปลูบผมนุ่มสวยให้เข้าที่เข้าทาง ทว่าณชากลับเบี่ยงศีรษะหลบ หนึ่งจึงประคองใบหน้างามของณชาไว้พลางยิ้มอบอุ่นให้ เอ่ยเรียกหญิงสาวเสียงทุ้มละมุน
“ชาครับ” คนถูกเรียกยังคงนั่งเงียบไม่กล่าวอะไรตอบกลับ หนึ่งจึงเอ่ยต่อ
“พ่อขอโทษ ขอโทษที่ทำให้ชารู้สึกไม่ดี ขอโทษที่ละเลยความรู้สึกชา ชาโทษที่ทำให้ชาเสียใจ ชาหายโกรธ
