กว่าจะเลิกเรียนก็เกือบสิบหกนาฬิกาและช่วงท้ายชั่วโมงยังสอบเก็บคะแนน ณชาถึงกับสมองเบลอ บวกกับเมื่อคืนเธอนอนไม่หลับทั้งคืน ใบหน้าของหญิงสาวจึงดูอิดโรยและไหนจะนั่งคิดถึงยัยตุ๊กตาผีที่นั่งคุยกับพ่อของเธอทั้งสองคนอีก หัวก็พานจะปวดขึ้นมา เท่านั้นยังไม่พอเมื่อลงมาจากตึกก็ไม่เห็นคนที่บอกว่าจะรอกลับบ้านพร้อมกัน ณชาก็ปวดหัวจะระเบิด
ร่างบางเดินออกมายังถนนหน้ามหาวิทยาลัยไม่ได้สนใจสิ่งรอบข้างแต่อย่างใด เดินดุ่มๆ ไปยังรถสองแถวที่จอดอยู่ เพราะคิดว่าสองพ่อคงกลับไปแล้วไม่ได้รอเธออย่างที่ลั่นวาจาออกมา แต่ไม่เป็นไรลองใช้ชีวิตเองบ้างจะเป็นไร ไม่ต้องรอพ่อทั้งสองคนตลอดเวลาก็ได้ ลองทำในสิ่งที่ไม่เคยทำดูบ้าง
“ชา!” ณชาหยุดกึก หันกลับไปมองยังด้านหลัง ก่อนจะยิ้มให้เจ้าของเสียงที่กำลังเดินยิ้มเข้ามาหา
“ว่าไงพี มีอะไรหรือเปล่า” ชายหนุ่มหน้าตาดี สูงยาวเข่าดี ดั่งพระเอกซีรีส์ที่เป็นที่นิยมยิ้มแฉ่ง
“วันนี้ชารีบกลับบ้
